Ahmet Ümit'in okuduğum ilk kitabı değil, fakat okuduğum en güzel kitabıydı. Yazarın kalemini zaten hep sevmişimdir, yalnız tabi ki eleştirilerim var. Yazara söylemek istediklerim; 3-4 günlük soruşturma için 568 sayfayı çok fazla buldum, bi noktada kitap akmıyor. Çünkü sayfalarca okuyorsun ama daha ertesi güne bile gelemediğini görüyorsun. Biraz can sıkıyor. Fakat ben aşırı tezcanlı biri olduğum için de sıkılmış olabirim. Herkes aynı düşünmeyecektir. Onun haricinde kafamda tek bi soru işareti bile kalmadı, çok iyi açıklanmış, iyi örülmüş bir kurguydu. Karakterlerin hepsi sindire sindire işlenmiş, hiçbiri yalın kalmamıştı. Zeynep'le Ali'nin aşkına şahit olmak, onları okumak isterdim. Nevzat başkomiserim insanlara iyiyi, güzeli öğütlerken kapı komşusu olan yazara bu kadar önyargılı davranması insan olmanın acizliğini ortaya koyuyordu. Bazen ısrarla savunduğumuz fikirlere göre davranamaybiliyoruz çünkü. Ben her şeye rağmen katilin Jale çıkacağına emindim fakat öyle olmadı. Yazara da çok şok olmadım hani. Azize'nin Sadri'ye nankörlüğü beni sinirlendirmedi değil. Evgenia'nın misafirleri, onların aktardıkları çok derindi. Ben okurken çok keyif aldım, ülkemizde çok sağlam yerli polisiye yazarları olduğunu düşünmüyorum. Ahmet Ümit bu konuda oldukça iyi bir yazar. Kitabın finalini çok sevdim. Soranlara kesinlikle tavsiye edeceğim.
Stefan Zweig .. Ne kadar okusam da bir türlü kitaplarını sevemediğim o yazar. Bu kitabın konusu (kısaca): Bir ressam vardır ve bu ressamın Bakire Meryem'in portresini çizmesi gerekmektedir. Resim için bir model ararken Yahudi genç bir kızla tanışır ve konuşmalarını okuruz. Kitabın sonu maalesef pek hoş bitmiyor. Ve şunu söylemeliyim ki: Bu kitap harbiden Dini. Hristiyanlık hakkında pek çok gelenekten bahsediyor ve ben sıkılıyorum. Her sayfa daha da sıkıyor beni. Sanırsam Stefan Zweig bana göre değil. Gerçi bunu bilemeyiz, belki bir kitabını okurum ve hayran kalırım..
