Benim savaşım artık kendimle. Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de türevi düşüncelerim var. İnançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum. Yormayacağım kendimi artık başka bir şeye.
Savaşın iki tarafı da bendim. Ve bu savaşı iki taraf da kaybediyordu. Bu savaşta hem kendimi yeniyor hem kendime yeniliyordum.
Güzel evimde oturmuş aynada kendimi seyrediyorum, parmaklarım yüzümde dolaşıyor. Her bir çizginin, kırışığın üzerinde bir süre duruyor, gülümsüyorum kendi kendime. Her bir ince çizgiyi tek tek okşuyorum. Sevgili çizgilerim benim, sevgili kırışıklıklarım, sizi ne kadar seviyorum. Siz bana ne çok şey öğrettiniz, siz beni ne kadar çok seviyorsunuz. Siz benim mutluluğum, siz benim savaşım, siz benim mutsuzluğum, siz benim acılarım, siz benim özgürlüğümsünüz, sevgili ince, küçük, zarif çizgilerim, dostlarım. Siz olmasanız ben ne yapardım? Siz benim kararlılığım, siz benim gücümsünüz. Sizi oluşturana dek neler yaşadım, neler çektim, nasıl savaştım ben ve size böyle anlayışla mutlulukla bakabilmek için ne çok uğraştım...
“Benim savaşım kendimle. Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de başka düşüncem var. İnançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum. Artık aklımı ve ruhumu yormayacağım başka bir şeye.“
Benim savaşım kendimle, kendime yenik düşmediğim sürece hiç kimse beni düşüremez
