Ey gül-i rana..!
Ömrün beş mevsimi var:
Aşk, hasret, yalnızlık, vuslat ve hüzün.
Sahi, sen hangi mevsimdesin
Ama ben zekanın tek başına hiçbir anlam taşımadığını öğrendim. Sevgi ve şefkat eli değmeyen zeka ve eğitim beş para etmez.
Daniel Keyes
Tekrar
Geçmişten adam hisse kaparmış.. Ne masal şey!/ Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi?/ 'Tarih'i 'tekerrür' diye tarif ediyorlar;/ Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi?.."
Okuduğu kitaptan sadece bir tane alıntı paylaşıp aynı alıntıya binlerce beğeni toplayan kişiye alıştın, ben okuduğum bir kitaptan yirmi beş alıntı paylaşınca şaşırdın tabii 😁
Küçükken cebimde bulduğumda sevindiğim beş lirayı, şimdi yere düşürdüğümde biçok şeye söverek kaldırıyorum cebime. Tüm emeği geçenlerin ilmek ilmek silkeyim o emeklerini..
Kalp kırıklığı beş duyuyla algılanamayacak kadar güçlüdür
Sen geliyorsun içimin dağınıklığı toparlanıyor
Baş köşede beş yüz yıldır var gibisin.
Ellerim seni bekliyor.
Yüzüm sana tapınak
Sen varsın, evim ömrüm sen kokuyor.
Ama ben zekanın tek başına hiçbir anlam taşımadığını öğrendim. Sevgi ve şefkat eli değmeyen zeka ve eğitim beş para etmez."
Daniel Keyes
Bu hayat çocukluktaki gibi yaşanmalı. İnsanlara kafayı takmadan sadece içinde olup eğlenilen bir oyun gibi. Hayata ve dünyaya bambaşka perspektiflerden bakabilmek, her şeyin mümkün olduğu bir evreni algılayıp anın içinde, mümkünün sınırlarının ötesinde oyununu oynayabilmek. Bir çocuğun beş on metrekarelik alanda kendine uçaklar, arabalar yapması; evler ülkeler kurması misali sevdiğin işi yapıp, yaptığın işe odaklanıp akış moduna geçmek... İşte hayat bu.
Beş manat
Ah! həyatdan əlini biryolluq üzmək nə qədər çətin, həm də nə qədər asan idi. Ya da necə də doyumsuz idik. Necə də bədbəxt və necə də xürrəm idik. Amma necə də nəfəssiz və bir o qədər də qüvvətli idik.
Keçən dəfə bir şəxs ilə söhbət edərkən bir cümləsi diqqətimi çəkdi. Deyirdi ki, pisliyə can qurban. Bunu deyərək sözünə davam edir və səbəblərini izah edirdi. Üzümə baxaraq, -Bu yolun sonu onsuz alovlu torpaq və cəhənnəm vadisidir, belə olan halda yaxşılıqlarımla niyə vaxtımı boş yerə itirim,- bunu deyib cibindəki son pula içki aldı və məndən ayrılaraq öz yoluna davam etdi. Mən isə otuz qəpik puluma yoldaş olsun deyə əlimi bütün ciblərimdə gəzdirərək on qəpik axtarırdım. Məlum məsələdir ki, avtobus qırx qəpikdir və əgər o on qəpiyi tapmasam, xalqımın düşüncə tərzindən öz qabıma müəyyən qədər mən də qoyduğum üçün beş manatımın başını pozmaq istəmirəm. Və... mən o on qəpiyi tapa bilmirəm. Çantanın dibindən bir beş, bir də üç qəpik tapıram. Beynimdə iki variant var :
1.Pisliyə can qurban.
2.Beş manatın başını poz)
Nəysə bir az yaxınlıqda olan mağazaya baxıb birinci variantı düşünürəm. Sonra müsəlman olduğum və içimdə hələ də vicdan duyğusunu axtarıb tapıram. Həmçinin on qəpikdən tez tapdığımı düşünüb sevinirəm. Ya da zəngin bir əhatəm olmadığı üçün nəticələrinə özüm dayanmalı olduğumu anlayıb, öz içimdən özümə, -Öl yerində, heç sənə lazımdır?! -deyirəm. Nəticə isə budur ki, o beş manat artıq yoxdur və nə olursa, o beş manatın başı pozulduqdan sonra olur....