"Bu yerlerde trenler doğudan batıya, batıdan doğuya gider gelir.. gider gelirdi...
Bu yerlerde demiryolunun her iki yanında ıssız, engin, sarı kumlu bozkırların özeği Sarı-Özek uzar giderdi.
Coğrafyada uzaklıklar nasıl Greenwich meridyeninden başlıyorsa, bu yerlerde de mesafeler demiryoluna göre hesaplanırdı.
Trenler ise doğudan batıya, batıdan doğuya gider gelir.. gider gelirdi..."
Ne yazsam az kalacak, kelimelerin yetmeyeceği bir eser okudum. Kitabı anlatmanın tarifi yok gerçekten. Başkarakterlerimizden Yedigey, cepheden döndükten sonra Boranlı'da küçük bir tren aktarma istasyonunda çalışmaya başlar. Öyle ki bu bozkırda ev sayısı çok azdır ve yolcu trenleri de bu istasyonda durmaz bile çoğu zaman. Aslında buraya gelmesine, burada yaşamasına vesile olan isim çok iyi dostu olacak olan Kazangap idir. Ve bir gün Kazangap ölür. İşte o gün bir asır gibi geçer. Oysaki sadece bir günden ibarettir. Kazangap'ın ölümü ile birlikte geçirdikleri 30 yılı, anılarını, özlemlerini, savaşı, rejimi, sürgünleri, tutsaklıkları, baskıları hepsini bize engin kalemi ile aktarır. Kitapta efsanelere ve duanın önemine öyle güzel yer verilmiş ki... Nayman Ana efsanesi ile "Mankurt" kavramını vermesi, okura bunu aktarması çok güzeldi. Kazangap'ı gömmek için Nayman Ana'nın gömülü olduğu düşünülen Ana-beyit mezarlığına gitmeleri, yaşadıkları anlar, bir dostun bir oğuldan nasıl ileri olduğunu bize yaşatması efsaneydi. Ne desem az, kelimeler kıyafetsiz kalır. Cengiz Aytmatov'un her eseri ayrı bir iz bırakıyor kalbimizde. Bütün dünyada bu denli sevilmemesine şaşırmamak gerek.
