Acı. Acı. Acı.
Kitap gerçekten çok acı. Khaled Hosseini, Uçurtma Avcısı'nda iki erkeğin arkadaşlıklarını anlatırken Bin Muhteşem Güneş'te iki kadının arkadaşlıklarını anlatmış. Tanışmalarını, ortak noktalarını, kavgalarını, mücadelelerini, savaşlarını... Acılarını. Savaşta ölen bir insanın geride bıraktığı kırık yürekleri. Kırık aileleri. Katı kuralları, kadın şiddetini, ataerkilliği, erkek çocuk sevdasını... Acıları.
Göz yaşının akamayacağı bir durumda olmanın ne demek olduğunu anlatmış.
Eğer aklınızda "acaba sever miyim, şöyle mi, böyle olur mu" gibi cümleler varsa atın. Kitap siz henüz 39. sayfadayken size öyle bir vuruyor ki, e kitap bitti o zaman diyorsunuz. Ama bitmiyor... Acı bitmiyor.
Kitap sürekli "ne çok acı var" dedirtiyor. Gerçekten bunu söyletiyor ve şikayet ettiğiniz her bir gün için pişmanlık duyuyorsunuz.
Gerçekten, ne çok acı var.
Ve Uçurtma Avcısı'nın sonunda verdiğim uyarıyı burada da veriyorum... "Eğer kötü olaylardan çok çabuk etkileniyorsanız ve etkisinden uzun süre çıkamıyorsanız okumayın. Yok ben okurum diyorsanız da hazırlıklı olun. İçiniz bol bol yanacak..."
Khaled Hosseini eseriyle geldim. Öncelikle kitabın isminin nereden geldiği hakkında küçük bir bilgi vereyim.
Kitabın ismi 17. yy. İran şairi 
Saib Təbrizi 'nin bir şiirinden alıntıdır.
"Bu kentin ne çatılarını ışıldatan ayları sayabilirsin,
Ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi."
İşte yazar bu ikinci dizeden
