40 Yaşındasın
Rahmetini umarak
Günahkar bir dille;
Allah Azze ve Celle
Ya Rasulallah,
lemlere rahmet hayatın geçiyor kalbimizden,
40yaşındasın
Rahmetini umarak
Günahkar bir dille;
Allah Azze ve Celle
Ya Rasulallah,
Âlemlere rahmet hayatın geçiyor kalbimizden,
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Bir yaz yağmuru mu
Bir bulut mu geçti
Aşkımız sevgimiz
Birden bire bitti
Sanki ruyadan uyanmış gibi
Hayalle gerçekle baş başa kaldım
Ümitsiz perişan hayatmı yaşanan
Güneşin Batışı...
Bir gün daha sona yaklaşmıştı. Güneş ufuk çizgisinde yavaş yavaş kaybolurken sanki gitmek istemiyormuşçasına sinirlenip tüm öfkesini bulutlara kusuyordu. Onlara tüm kızgınlığını yansıtmıştı. Bulutlar da sanki güneşin, bu öfkesinden utanmışçasına yüzleri kızarmış, biran önce gelen bulut dalgasına binip, oradan gitmek istiyorlardı. Gökyüzü, güneşin kızıllığında renk cümbüşüne dönmüştü; sarı, kırmızı, turuncu, pembe ve mor her renk vardı. Deniz, güneşin batışına üzülüyormuşçasına sessizliğe bürünmüş, hüzünlenmişti. Hırçın dalgaları dinmiş, yerini hafif esintilerin eşliğinde küçük dalgalar almıştı.
Ay giderken...
Bir çocuk büyüttüm kendimle, Ay kadar bir şiir okudum,
Kitapların gölgesinde dinlenip satır aralarında doyurdum karnını.
Şimdi tüm zamanlardan ve insanlardan kaçıyor.
O geceyi seviyor, ben hafif karanlığı..
O yalnızlığı seviyor, ben kalabalığı...
Böylece yok oluyoruz birbirimizle.
Sorsan gök mavi der, bulut beyaz,
Renklerle arası yok oysa hiç anlamaz,
Acı da da sevinçte de ayrım yapmaz,
Bu yüden Tükeniyoruz
Hep o küçük çocuk yüzünden,
Hep o içimizdeki küçülen çocuk yüzünden...