Bazı günler vardır ki içimizdeki eksiklikleri tüm açıklığıyla gösterir bize. İnsan o boşluğun hep orada olacağını ve hiçbir zaman dolmayacağını hisseder. O günlerde yaşamak bile istemezsin. Uyku tutmaz, kafanın içindeki sesler susmaz, düşüncelerin ağır gelir, kalbindeki acı fiziksel bir acıya dönüşür ama yaşamak zorundasındır. En zoru da özlemektir. Bir daha gelmeyecek her anı özlersin bazen. Anılarda yaşamak istersin. Bir yerde okumuştum güzel anılar her hatırlandığında biraz daha silinirmiş hafızamızdan. Ben sırf bu yüzden hatırlamak istemiyorum geri gelmeyecek o güzel anıları. Unutmak istemediğim için hatırlayamıyorum. Korkuyorum, çok korkuyorum. Elimde bir tek onlar kaldı onlar da giderse nasıl tutunurum hayata diye düşünüyorum hep. Tutunmak da istemiyorum aslında. Çünkü anıların ışığı yetmiyor artık karanlığımı aydınlatmaya.