Sözcükler çok hareketli varlıklardır , bir günleri bir günlerine uymaz, gölgeler gibi istikrarsızdırlar, bir bakarsınız bir vardırlar, bir bakarsınız yok olurlar, sabun köpüğü gibidirler, hatta salyangozların nefes alışı gibidirler , hemen hemen hiç duyulmazlar, kesilip toprağa düşmüş kütüklere benzerler.
CENAZE SOHBETLERİNDE ( gülüşmeler için )
Özellikle neşe söz konusu olduğunda , bedenin dizginlerinin ruhun elinden kolayca kayıp gidebildiğini gayet iyi biliyoruz.
Köpeklerin bizim hakkımızda bildiklerinin bizlerin hiç bilmediğimiz şeyler olduğunu hiç düşünmemişizdir.
Yaşam , enstrümanları akortlu da olsa, akortsuzda olsa , devamlı çalan bir orkestradır, sürekli batıp tekrar su yüzeyine çıkan bir Titanik’e benzer
Yaşamın haksızlıkları hiç bitmez, şu sol el meselesini ele alalım, sol el viyolonsel icrasında en zor işi üstlenir, buna karşın sağ ele göre çok daha az alkışlanır.
Eller;
açılıp kapandıklarında,
okşandıklarında ya da vurduklarında ,
gözyaşlarını sildiklerinde ya da bir gülümseyişi gizlediklerinde,
bir omza konduklarında
ya da veda ettiklerinde ,
çalıştıklarında
ya da hareketsiz kaldıklarında
,uyuduklarında ya da uyanık kaldıklarında konuşurlar.