"ben mutsuz bir insanım pollyanna, mutluluğunu kaybetmiş bir insan.. ben sihrimi, ışığımı kaybettim.. bütün medeniyetlerin hüznü benim üzerime sindi.. ikilemlerin katı gerçekliği arasında ezildim.. kendi sınırlarını aşan ben, herhangi bir şey için karar vermekte güçlük çekiyorum.. hayat alternatiflerle doludur.. kararsız olmamak için hiçbir
Avrupa'da ki Okullarda öğrencilere Tanrı’ya mektup yazması söylenmiş ve çocukların Tanrıya yazdığı mektuplardan alıntılar. Ne kadar masum ve içtenler...
Sevgili Tanrı; sahiden var mısın.? Bazıları buna inanmıyor. Eğer varsan, gecikmeden bir şeyler yapmanda fayda var. | Harriet Ann -6 yaşında-
Sevgili Tanrı; bende, senin dışında bütün liderlerin
3. Hikaye Tamamlama Etkinliği katılımcı sırası şu şekildedir:
+Nazlı Demir
+Mithril / Ceren
+Hanım Zeliha (Şiir Yazan Filozof)
+Gregor Melehov Panteleyeviç
+büşra kalender
+Beytullah Ömer Dumlu
+Esma Ünal
+NESLİHAN KİBAR YEŞİLPINAR
+
Sevgul suna
+Ahmed Yasir Orman
+Ün Pazar
+Büşra Dağlar
Bu sırada ilerleyerek hikayemizi oluşturucaz. Unutmuş olduğum biri varsa söylesin lütfen. Bugün son gün bundan sonra kayıt olmak isteyenleri almıyıcam o yüzden bu aynı zamanda son çağrım :)
KURALLAR ve YORUMLAR: #6086536
HİKAYE: #6088335
Yüz kere düşmüş olayım;
Başkalarına çelme takan biri olmayacağım.
Ben kazanan değil, insan olmak istiyorum.
Neden hayattayım...
Neden hayatta kaldım?
Hiç varolmaması gereken biri gibi hissediyordum.
Herkesin yerini bulup oturduğu kalabalık bir sofrada, ayakta kalmış gibi hissediyordum.
Bardağı taşıran o son damla gibi.
Hiç bir zaman bardağa ait olamamış ve gelişiyle her şeyi alt üst etmiş o damla gibi hissediyordum kendimi.
Nereye gidersem gideyim, nereye saklanırsam saklanayım, ne kadar yalnız kalırsam kalayım bu duygudan kurtulamayacağımı biliyordum.
Boş bir asansör, tek kişilik bir yatak ya da ıssız bir ada. Farketmeyecekti.
Eldivenli ellerime bakıyordum.
Parmaklarım fazlaydı.
Ayaklarıma bakıyordum, onlar da fazlaydı.
Fazla yer kaplıyordum.
Gözlerim fazlaydı.
Görmemem gereken ne varsa görmüştüm, görüyordum, görecektim.
Göğüs kafesim bir çan kulesiydi.
Kalp atışlarım beni sağır ediyordu.
Ben fazlaydım, dünya fazlaydı.
Neden hala hayattayım?
Elbette hayatta olmak, yaşamak anlamına gelmiyordu.
Ama bu soruları sormam için nefes almam bana yetiyordu.
Bazen böyle olur, gün içinde bir an gelir ve ben var olduğum için utanırdım.
Bütün gücümle utandım.
Bin yıl yaşasam binlerce neden daha bulurdum.
Çünkü insan kendine karşı acı ve öfkeden başka ne hissedebilir, bilmiyordum.
Seni sürekli başka biri yapmaya çalışan bir dünyada kendin olmak, işte en büyük başarı.
Ralph Waldo Emerson