Eğer başarabilirsem yaşamak istiyorum. Yaşamam gerektiği gibi değil ama yaşamak istediğim gibi. Rüzgârı yüzümde, güneşi tenimde hissetmek istiyorum.
Eğer başarabilirsem eğlenmek istiyorum. Gülmekten çenem ağrıyana kadar, sesim kısılana kadar bir şarkıya eşlik etmek istiyorum.
Eğer başarabilirsem faydalı biri olmak istiyorum. Görmezden gelerek geçmek istemiyorum artık kimsenin yanından. Herkesi kendi hayatına, kendi savaşına terk eden insanlardan olmak istemiyorum. Kendi de kalkabilir dizlerinin kanadığı yerden ama ben elini uzatabilen kişi olmak istiyorum.
Eğer başarabilirsem sevmek istiyorum birini. Çok sevmek. Sadece varlığını bile sevmek. İstiyorum ki iki göğsümün arasındaki kalbim panikten, korkudan, endişeden değil heyecandan terk etsin artık yerini. Mutluluktan delsin göğsümü, dayatılan bu hisler.
Eğer başarabilirsem en güzel şarkıları sana dinletmek istiyorum; en sevdiğim kitabı sana okumak, çok ağladığım o filmi bir de seninle izlemek...
Birini sevmenin cesaret gerektirdiğini biliyordum, sevmek başlı başına bir devrimdi ama bana kalırsa bir insanın asıl savaşı sevdiği kişiyi terk ettiği zaman başlıyordu. Bu da benim gibi kendiyle kafayı bozmuş insanların yapacağı türden bir şeydi. Hayatla baş etme şeklimiz buydu.
Düşündüğüm zaman, sevdiğim birinden vazgeçmek bile beni rahatsız etmiyordu; rahatsız edici olan hayatın boyunca verdiğin bu kararla yaşamak zorunda olmaktı, diğerlerinin anlamadığı da buydu.
"Etrafına mükemmel duvarlar ördüğünde bir gün oradan ayrılmak isteyeceğini hesaplayamıyorsun ama."
Heyecanlı görünüyordu. Sanki kitap okuyan kimsesizlerdendi, bilirsiniz onlar delidir ama bunun hakkında konuşacak kimseyi bulamazlar, oysa bir insanı en çok, en sevdiği kitabı anlatırken tanırdınız.
Sayfa 102Kitabı okudu
Hissetmek sadece kitaplarda güzel. Gerçek hayatta sadece baş belası olur.
Sayfa 151Kitabı okuyor
Yeniden yalnızdım.
Ve yeniden güvende...
Her şey, mükemmel görünüyordu, yine.
Her şeyin mükemmel görünmesini sağlamak zorundaydım.
Günün sonunda, kendinle baş başa kalmaktan kaçamıyordun. Öyle günlerden biriydi. Ne zaman bir gün, gerçek anlamda güzel ya da gerçek anlamda "bir gün" gibi geçse, aklıma onun mavi gözleri gelir, vicdanımla baş başa kalırdım.
Böyle zamanlarda hissettiklerimden ya da vicdanımdan kaçmamayı öğrenmiştim. Herkesin dünyada bir kez birine karşı,
"Benim gerçekten sevdiğim insanlar azdır, beğendiklerim ise büsbütün az. Dünyayı görüp tanıdıkça hoşnutsuzluğum artıyor. İnsanların iç yüzünün nasıl hiç göründüğü gibi çıkmadığını, iyi ya da akıllı gibi görünenlere bile nasıl hiç güven olmadığını her gün daha açıkça anlıyorum."
Geceyi seven insanların daha mutsuz olduğunu keşfettiğimden beri sabahlamayı bırakmıştım. Her gün düzenli olarak saat 06.00'da uyanıyor ve güne zorlanmadan uyum sağlıyordum. Taze sıkılmış portakal suyu ile yapılan kahvaltıların kesinlikle mutlulukla alakası vardı, aslına bakılırsa kahvaltı yapmanın doğrudan kendisi bedava bir mutluluktu. Ki
“O, yüksekten korkuyor ama baş döndürücü olmayı seviyor.”
Yüksekten düşmek.
Ayaklarının yerden kesilmesi.
Ya da âşık olmak.
Veya birine güvenmek.
Bana kalırsa hepsi aynı şeydi.
Biriyle tanışmak yeni bir yolda yürümeye benziyor, bazen "Ben bu yolda hiç tökezlemem," diye düşünüyorsun çünkü hep yokuş çıktıktan sonra dümdüz bir caddeye adım atmışsın. Kalabalığı bir saniye için benimsiyorsun sonra ayağın takılmasa da kalabalık üzerine geliyor, yolda yürüyebiliyorsun ama insanlarla baş edemiyorsun; insanlar itiyor, yol hiç bitmeyecek sanıyorsun ama yol hep bitiyor, sadece başka bir yola çıkan caddelerden geçiyorsun. Bazen, şanslıysan kaldırımlarda dinlenebiliyorsun. Bazı sokaklarda öyle güzel müzikler çalıyor ki tekrar tekrar oradan geçmek istiyorsun.
İnsanlar ve aileleri diye düşündüm o an… Hepimizin ailesi kendi çıkmaz sokağımızdı ve kimimiz o duvarı kırıyorduk, kimimiz o duvarın üzerinden atlıyorduk, Ecem gibilerse bütün hayatını o duvarın önünde tek başına yaşıyordu.
Sayfa 24Kitabı okuyor