Müzemde Bir Hayat
"Zaman zaman kendimi bir müze bekçisi olarak görüyorum. Kimsenin gezmediği, kendime sakladığım boş bir müzenin bekçisi." der Haruki Murakami. Ben de böyle hissediyorum. Ancak bazen müzeme ziyaretçi buluyorum, heyecanlanıyorum. Elim ayağıma dolaşıyor bir süre. Ama her şeye rağmen ona müzemin inceliklerini gösteriyorum. Bir eşya, bir oda, bir kat... Göstereceklerim bitince gezi de bitiyor.
Ama her ziyaretçi aynı olmuyor. Kimileri oluyor kalbimin toz tutmaya başlamış noktalarına bir esinti getiriyor beraberinde. Kendi kalbinden gelen esintiler kalbime can veriyor, birazcık daha yaşıyorum hayatı. O zaman müzemin diğer katlarına geçiyoruz beraber. Bazen en sevdiğim odalara, bazen de kendimin tek başına girmeye cesaret edemediği zincirli odalara...
Odalar ve Sofalar
Evler, bir nara benzer,
Nar tanesi, sofalar,
Akşam, yol gibi gezer;
Sükûn, su gibi odalar.
Odada bir pancurun
Sofadadır güneşi;
Camlarda yanan korun
Sevgilim, Ben Şimdi Ankara'da
Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte
seni düşünmekteyim
Elimde uçuk mavi bir kalem,
cebimde iki paket sigara
Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz,
"Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz"
Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
O gülün yüzü gülmüyor sensiz
O köklensin
Hepsi boş bir gerçek var oda depresyondan çıkış hayali
Kalbim, cesedimin tekrar hayata dönmesi için atıyor gibi,
Oda benim gibi boş bir çaba içinde..
Ben oturup ağlamadım diye, konuşmayıp yazdım.
Üstüm kumla kapatıldığı an bağırmadım diye,
Ellerim omuzlarını itmedi, küfretmedim, bir kez olsun kimseye dürüst bir söz vermedim diye,
Yok sayıldım
Göz ardı edildim
Ben, ben yaptım diye oldu.
Ne soruların ardı geldi, ne kavgaların devamı
Bir kez olsun yumruk atacaktım sahi mi diye tekrar
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
🍂
Sevgili bayan Milena'ya,
Size önce Prag'dan, ardından da Meran'dan yazdığım kısacık mektuplarıma kesinlikle cevap beklemiyordum.
Umduğum gibi karşılık yazmadınız da sevinmem gerek. Sessiz kaldığımız her gün iyi olduğumuzun işaretidir.
Bu yüzden sevinmem gerek ki, iyi olduğunuzu bildiğim için.
Yarım kalmış bir düş gibi.
Önümden
İçte kalan çığlıklar ile dolu boş bir oda istiyorum . bağırıp çağırıp çıksın herkes
Saat sabahın beş buçuğu, dünyaya istemediğin bir rüyadan uyanmışsın
bakıyorsun yanın boş, oda boş, ev boş
kalkıp pencereden bakıyorsun, sokaklar boş
her yerde buğulu bir tenhalık
aylardan kasım mı ne
bundan bile emin değilsin
bir sigara yakmayıp ne yapacaksın
çıkıyorsun sokağa
herkes herkesle aynı kaldırımda
ama
kimse kimseyle yan yana
Sevgilim Ben Şimdi
Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte
seni düşünmekteyim
Elimde uçuk mavi bir kalem,
cebimde iki paket sigara
Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz,
"Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz"
Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
O gülün yüzü gülmüyor sensiz
O köklensin