Bülent Parlak, Ricakeş’te başından sonuna kadar yaşanan bu hayata karşı bir ricada bulunuyor; yaşamaktan başka bir hüneri olmayan insanların artık yeter diyebildikleri bir sesleniş aslında bu.
Bakmayın ricada bulunuyor dediğime, Bülent Parlak, hiç rica etmiyor dünyaya, aksine minnet etmeyen duruşu var ve kitap boyu bunu bozmuyor.
Şair, yaşadığı duyguları normal veya sıradan değil uçlarda yaşıyor. Acı da olsa mutluluk da olsa yaşadığı hep uç noktada. Böylece sizde satırlar arasında gidip gelirken iliklerinize kadar hissediyorsunuz anlattıklarını.
Bir dünya tanımlaması yapıyor Şair, “dünya bizi nasıl kırdıysa öyle de gönlümüzü almamayı bildiği yerdir.” Aslında bu cümle tam olarak anlatıyor derdini. içimizden gelen şeyleri yazıyoruz ne de olsa, içimizden gidenlere çare bulamadığımız için.
“Bazen birini seversin, ne laiklik kalır, ne teokrasi" işte Ricakeş böyle dizelerden oluşuyor. Hayatın kılcal damarlarına tutunuyor ve İsmet Özel’e uzanarak soruyor: “İsmet Özel hangi cesaretle "evet, isyan" diyerek, başlatmıştı devrimi?”
