Son bir istegim senden
Bir defa deneyelim
Bunca yıl sonra yine
Bu istek çok mu söyle
Tiryakinim
Tiryakinim-Tual
Bunca yıl sönmemiş bu umudum.
Nisan değilse mayıs,
Perşembe degilse pazar.
Ahmet Telli
Beni vur saatin altında, seni seviyorumdur bu
Şiir yazan bir adamın fotoğrafı var yanımda
Kendini ölümlü sanıyor, onu getirdim ganimettir
Büyüdü büyülenerek, taşlayarak kovdu kabilesi onu
Suyun öte yakasında yaşadı, Sisyphos dediler adına
Sülfür inceldi ve en yorgun yerinden kırıldı ayna
Ayna pusluydu bunca yıl nice sır taşımaktan
Kırılmanın sesini duydum ve onu getirdim sana
Unutulmaya geldim işte, onarılmaya değil
Kov beni kabilenden, ama bekliyorum demek bu.
bunca yıl sönmemiş umudun
nisan değilse mayıs
perşembe değilse pazar
Attila İlhan
10 yıllık mini biyografi
16. İlk defa aşık oluyorum. Daha önce hiç yapmadığım şeyler yapıyorum. İlk defa büyük yalanlar söylüyorum. Özgür olmak istiyorum. Cesaret gerektiren olayların içine girmeyi seviyorum. Artık başımı yastığa koyar koymaz uyumuyorum. Bazı geceler sabahı görüyorum. Hayatım çok hızlı ilerliyor. Her gün yeni bir olay oluyor. Yeni insanlar tanıyorum. Bazı
Hayatınız Bir Çöp Kutusu mu?
Günümüzde insanların mutsuz ve kaygısız, hep endişeli olmalarının, ne yaparlarsa yapsınlar huzur bulamayışlarının ardında yatan en önemli nedenlerden birinin sosyal medya olduğunu düşünüyorum. Seviyesiz ortamlar zaten malum. Ama daha kaliteli sanal platformlarda bile gözümüze değen çoğu şey olumsuz. Haberler olumsuzluk ve korku yağdırıyor üzerimize, site başlıkları öyle. Burada paylaşılan çoğu alıntı, ileti bile bu minvalde. Videolardaki "şu yıl şu korkunç şey olacak" diyen, gaybın anahtarlarını ellerinde tutmuş gibi davranan şarlatan felaket tellallarını saymıyorum bile. Belki biz bunlara öylesine bakıp, kaydırıp geçtiğimizi düşünüyoruz ama ilkel beynimiz bu verileri topluyor ve bilinçaltımız sürekli biriktiriyor. Bu biz farkında bile olmadan umudumuzu solduruyor. Bağışıklık sistemimizi çökertiyor.
Bilinçli şekilde bu mecralardan uzaklaşıp kendi dünyama, gündemime yoğunlaştığımda ise sanki gözümün önündeki o kesif, uğursuz perde kalkıyor. Hayat aslında hep aynı hayat. Ama bizim üzerimize boca edilen bunca çöp taşıyabileceğimizden çok daha fazlası. Bu kendimize yaptığımız büyük bir zulüm. Bu ağırlığı değil biz aciz insanlar, 2030 yılında dünyayı istila edeceği söylenen uzaylılar bile kaldıramaz.
Bakın ben de az önce ilkel beyniniz alarm versin diye bir çöp atıp çıktım. Şimdi bu bilgiyle ne yaparsa yapsın sisteminiz...
Bunca yıl sönmemiş umudum
Nisan değilse Mayıs
Perşembe değilse Pazar
Rüzgarını içime doldururum.