Oblomovluk! Kitabın ortasında beliren bu kelimeyle bitti kitap. Daha önce bu kadar kibar bir anlatım, aynı zamanda ironiyle birleştirilmiş devamlılık görmemiştim herhalde. Bir altın kafeste yetişmiş Oblomov'un hayatının, o altın kafeste nasıl yitip gittiğinden bahsediliyor. Konunun nasıl devam edeceği hakkında şüpheye düşsem de, Oblomov'un yıkılıp tekrar kalktığı, sonradan tekrar alışılmış düzenine döndüğü bu döngü beni her seferinde heyecanlandırdı. Hiç sıkılmadan, verdiği mesajları iyice anlayarak okudum. Bu kitabın, insanın varlığının kıymetini anlamasının ve hayatın anlamını kavramasının ne kadar da büyük bir kazanç olduğunu öğrettiğini düşünüyorum. Artık yeni bir kavram olacak hayatımda. Her isteksizliğimde 'Oblomovluk' kavramını hatırlayacak ve tekrardan başlayacağım sanırım :)
Herkese öneriyorum...
