Canım Zarifoğlu ne de güzel demiş..
Bir şey olmadığında, ilk denemede hüsranla sonuçlandığında “ne yapalım kader” diyor insanlar ve çekiliyorlar kenara.
Kader evet, evet nasip, amenna.
Yalnız bak, Cahit Zarifoğlu ne diyor: Takdir-i ezele teslimiz ama gayrete de aşığız.
"Biz deliyiz, değil mi?"
"Yeterince değil."
"Daha da delirmemiz gerekecek, değil mi?"
"Yaşamak için, evet."
Evet hatırladım.
Küçük, basit şeyler yetiyor kederlenmeye...
Ya mutluluğa?
