Ruhlarında ihtirası bir türlü hissedemeyip, aşkı yaşayamadıkları için şarkılara sığınan herkesin saklandığı o şarkı........
''Önce düğmelerimi çözüyorsun,
sonra
okşuyorsun.
Ağız dolusu öpüyorsun
sonra
göğüslerim avuçlarında
uç veriyor.
Sen
soluk soluğa,
Ben
çığlık çığlığa.''
Süheyla Taşçıer
Ceren Aksu tekrar paylaştı.
gülümsemesinin aralığında beliren güzel dişlerinin şekli, o
gülümsemeyle şekillenen yanağındaki çıkıntı, güneş ışığıyla renk değiştiren saçları, şaşırdığında suratına, özellikle de gözlerinin içine yayılan ifade, o gözlerin orgazm yaşarkenki kısıklıkları, o gülümseyen ağzın sevişirkenki dolgun pembeliği, o pembeliği emmenin lezzeti, o beyaz tene ancak dokunulduğunda hissedilen pürüzsüzlükteki haz, o avuca sığmayacak büyüklükte dolgun ama büyük olmayan memelerin küçük, sivri uçlarının tahriki... Ona dokunabilmek, öpebilmek, etini avuçlayabilmek, içine girebilmek, hazla kıvranan vücudunu seyredebilmek...
Okur Takip Önerileri
O, şimdi nerede... Unuttuğumuz şarkının içinde mi... Köşe başlarında mı... Biriktirdiği deniz yıldızlarında mı...
Elleri tutuştuğunda onların, bir iblis gibi güleceğim. Onlara kıçımı göstereceğim. Kıçımın yansıyla güleceğim. Beni yarım bırakanlara. Taksim parkında beş parasız ve çıplak bırakanlara ve beni düzen kravatlı adamlara, pezevenklere; benim yüzüm yarım ama kalbim iki tane diyeceğim.
Uzaktan bizi büyüleyen şeyler, yaklaştıkça sihirlerini kaybederler
‘Sahte Kadın!’ Bu şey mide bulandırıcıydı ve etrafta bunlardan binlerce vardı. Kadında var olması gereken her şey, bu mutanta,
aşağılanarak yüklenmişti. Bu gezegenin gördüğü en üstün yaratık, nasıl olmuştu da bacağının arasındaki delikle anılan ve o deliği doldurmak için şekilden şekle girmeye razı bir şeye dönüşmüştü. İçinde hissettiği acıma öfkelendirdi, kendi potansiyelini bir kara deliğe döndürmüş ve ifade ettiği tüm
anlamları yutup yok eden bir şey haline gelmiş bu imajdan nefret
ediyordu. Nefreti bu sahte kadınların arasındaki yalnızlığını hatırlattı, yalnızlığı mide bulantısına dönüştü.
Duru’ylaysa tam tersiydi, onu aldıkça daha da çok istiyordu. Artık tedavisi olmayan bir bağımlıydı. Tek çare doyana, bıkana ya da ölene kadar Duru’ya akmaktı.
Müziğin bitmesi ve uzun boylu adamın kızın yanına gelip onu
kollarına alması öylesine ani olmuştu ki, Can tam anlamıyla ihanete uğramış hissetti. Dehşet içindeydi. Bu adam da kimdi!? Nasıl böyle özensizce dokunabilirdi ona
Hissettiği acizlik, kendi varoluşunun yetersizliği, o kadar
ağırdı ki, bu his fiziksel acıya dönüşmeye başlamıştı bile. Nefes
darlığı çekiyordu, kesik kesik ciğerlerine gelen hava, içinde patlayan duyguya yetmiyordu. Sanki boğulmak üzereydi, huzur içinde.
76 syf.
·
Puan vermedi
