Sen bende neleri öpüyorsun bir bilsen
Herkesin perde perde çekildiği bir akşam
Siyah bir su gibi yollara akan yalnızlığı öpüyorsun
Ağzında eriklerin aceleci tadı
Elleri bulut, gözleri ot bürümüş ekin tarlası
Bir çocuğun düşlerine inen tokadı öpüyorsun.
Yağmur her zaman gökkuşağını getirmiyor
Aralık kapılarda bekleyişin çarpıntısı
Bir kadının eksildikçe ömrüme eklenen
Uzun gecelerini, solgun gövdesini öpüyorsun.
Uzak dağ köylerine vuran ay ışığı
Kerpiçlerden saraylar kuruyor yoksulluğa
Ne suların ibrişimi ne gökyüzü ne rüzgâr
Sen bende gittikçe kararan bir halkı öpüyorsun.
Şükrü Erbaş
Hiç Bir insanı unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın mı hiç?
Hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
ama ölmüş gibi ulaşılmaz
Bir çocuğun dondurma külahı kırılınca çıt diye bir ses çıkar, dondurması yere düşer. Gözleri dolan çocuğun aynı sesle kalbi kırılmıştır aslında, o sesin birazı da kalbinden çıkmıştır. Kalbim o miniğin kalbi kadar kırık, kırgın..
Toprağında Sırılsıklam...
Sordu, nasılsın??
Fiziken; iyi, ruhen; "kül eviydi"...
İç çekti,
Derin bir son nefes daha çekti; içine...
Tütün sarılır ya hani...
Parmakları sararmıştı tütünden
Tek nefeslik miydi bu cigaralar?
Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
hiç söylenmemiş sözler söylemeliyim
el değmemiş,duru sözler sevdiğim için
sevdiğim! şehir giysilerini kıskanır
ve bu yüzden bürünür geceyi
güneş gözlerinden beslenir
ve saçlarını kollar görmek için.
sensizken şehrim,
boş meydanlarında yürüdüm
kalın puntolarla iri laflar ettim
öfkemi saldım iri dişli postallar üzerine.
sevdiğim! Vera.. hangi çocuğu
Çocuklarımıza Miras
Bir dergiye röportaj sorusu cevaplıyorum. Daha önce de sorulmuştu aynı soru birkaç kez, yine aynı cevabı vermiştim. Hadi sizinle de paylaşayım. Soru şu: "Sizin için çocuğun geleceğine yatırım yapmak nedir?"
Cevap: Yavrularım şimdiden affetsin, öyle bankada para, ev, araba vs. bırakamayacağım. Öyle bir hayatımız yok. Bizim milletin en
ANNEYİ ÖLDÜRMEK SURETİYLE KARISINA DERS VERMEK
Qingshan komününde dört kişilik bir aile yaşıyordu: Anne Wang, oğul Wang, karısı Tarçın Çiçeği ve küçük oğulları.
Bay Wang, bölgenin tarım makineleri fabrikasında çalışıyordu. Anne Wang ile gelini Tarçın çiçeği arasındaki ilişkiler, havadaki pozitif ve negatif elektrik yükleri arasındaki ilişkiye benziyordu.
Bir araya geldiklerinde şimşekler
Sessiz Çığlık
Bütün seslerin gökyüzünde toplanacağını düşünsek,
Dünya'nın her köşesinden her an acı bir ses asılır gök Kubbe'ye.
O ses;
Gece uykusunu tam alamayanların şikayeti değildir..
Oyuncağı kırıldığı için saatlerce ağlayan bir çocuğun,
Birkaç saat aç kalanların müşkül sesi değildir !
O ses;
Ailesinin üzerine bomba düşme korkusuyla uyuyamayan
KARANFİL KIZ
O zamanlar dünya gerçekten de bir öküzün boynuzlarında durmaktaymış ve Karanfil Kız'ın bu aşırı gelişmiş iribaşa söyleyecek bir çift sözü varmış.
Ama dur bak, en iyisi baştan başlayayım. Şimdi bu Karanfil Kız babasını fazla görememekten şikâyetçiymiş. Çünkü adamcağız haftanın her günü, hatta bazen haftasonları bile geç saatlere kadar çalışır,
Bugün Bayram
Bugün bayram
Neşe ile doluyor yürekler
Parfüm kolonya tütüyor
Evlerden cadeelere
Mis kokulu çicekler gibi
Bugün bayram
Jilet gibi derler
Kıyafetler jilet gibi
2019
İnsanın genç iken gençliğine bakıp gözleri dolar mı? Benim doluyor. İnsanlardan kaçıp kitaplara sığındığım, o güvende hissettiğim uzun yıllar. Sonra gülmeyi öğrendiğim, içi cıvıl cıvıl, gülücük saçıp en kötü insana bile güzelliğin geçebileceğine inanan ben. Köşesine çekildiği o kuytulardan cıkıp dünyanın düzeniyle tanışan ben. Çok sevdim gülümsemeyi; yeni yürümeyi öğrenmiş bir çocuk gibi. Peki sonra ne oldu? Düştüm... Peki nasıl biri olmak kaldı bana? Dışım ne olursa olsun gülümsemeyi asla bırakmayan, sağlam duruşlu, başı dik ve inatçı... İçim, yüreğim, inancım onlarda sessizce hüzünlü. Bir çocuğun ağlayışını izler gibi izliyorum içinde kanayan yaraları. İnanmıştın! İnsanlığın güzellikten, iyilikten anlayacağına. Bunun böyle olduğunu öğrenecek kadar büyümeni istemezdim.
Yine De İyimserlik 
Nazım Hikmet Ran
kardeşim
sonu tatlıya bağlanan kitaplar yollayın bana
uçak sağ salim inebilsin meydana
doktor gülerek çıksın ameliyattan
kör çocuğun açılsın gözleri
delikanlı kurtarılsın kurşuna dizilirken
birbirine kavuşsun yavuklular
düğün dernek yapılsın hem de
susuzluk da suya kavuşsun
ekmek de hürriyete
kardeşim
sonu tatlıya bağlanan kitaplar yollayın bana
onların dediği çıkacak
eninde de sonunda da...