"Bütün bu kırgınlıkların çözülmesini o kadar çok isterdim ki... Biz bu değiliz. Bazen yanılsamaların yarattığı bir serapta varsanılar görürüz. Sanrılara kapılır öyle düşünür gibi oluruz. Sonra uyanırız. Kendimizi ve bizi hatırlarız.
O zaman anlarız bu sevgimizin ne denli büyük bir şey olduğunu. Bilahare büyük nedametler getiririz. Çare olur mu pek aşikar görünmez.
Lakin bazen sevenin de sevilenin de kırılması gerekir. Bu hayatın ve sevginin zorluğundandır. Kolay değildir elbet, zira yaşayana müşküldür kuşkusuz.
Ne kadar acı ve üzüntü verici olsa da bazen ilişkinin de kendine gelmesi için travmalar atlatması ve sonra da iyileşmesi gerekir.
O bütün hiddetlere, kırgınlıklara, düş kırıklıklarına rağmen yeniden bir araya gelip hemhal olmak gerekir. Böylece her şeyi iyi etmek adına affetmek ve çabalamak hâsıl olur." (Jack Brighty'den)
Şu çağda yaşamak çok korkunç ve acı verici ama her türlü yaşamaya ve acı çekmeye alıştı yüreğimiz./Kd
İnsanların sadece çıkarları uğruna ilişkileri devam ettirmesi gerçek anlamda mide bulandırıyor. Zor gününüzde ailenizden başka kimsenin yanınızda olmadığını hissetmek acı verici olsa da sizi daha çok güçlendiriyor. Kısacık hayatınızda size değer verenleri barındırın aksi halde kendinizi tükenmiş bir halde bulursunuz.
Memleketinizden dönerken sizin de değişik bir şekilde içiniz kötü oluyor mu ?
Bir yanınız orada kalıyor mu mesela ?
İstanbul'a ya da yaşadığınız bir başka şehire dönmek zorunda kalınca yüreğinizden bir parçayı köyünüzde o topraklarda bırakıyor musunuz ?
Benim için öyle oluyor, canım memleketimden dönmek hep hüzün vermiştir bana, tam alışıyorken bir an da oradan dönmek zorunda kaldığımı bilmek çok acı verici...
Yaşanmış güzel günlerim, gelmek için günleri sayışım,mutlu mutlu hazırlanıp yola koyulduğumuzda neşeli müzikler eşliğinde yolculuğun devam edişi vee memleketimin tabelasını gördüğümde o an ki sevincim siz paha biçilemez mutluluklarımsınız.
Kendi özümü öğrendiğim, kendimi tamamıyla ait hissettiğim tek yer huzur kokulu köyüm, yaşanmışlıklarım ve daha yaşanacak güzel günlerim...
Çok yorgunum.Yaşayamiyorum ,nefes alamıyorum savaşamiyorum ,hiç bir şey yapamıyorum.Her geçen gün daha da batıyorum .Bu dünyada sevilmemek kadar acı verici bir şey yok .Aile tarafından .kalkmam ,iş bulmam , gülmem, yaşadığımı hissetmem gerekiyor.Ama vazgeçmek üzereyim,keşke çocukluğumda hayatın bu kadar acımasız olduğunu öğrenseydim.Bir gün çocuğum olursa ,onun hayalleri gerçekleşsin diye gerekirse dünyayı alt üst edeceğim.
Ve çok acı verici..
Umarım benden bıkmazsın, seversin herkes önce sevdiğini söylerdi umarım sonra bırakmazsın. Söyledikten sonra ağzıdan bir laf çıktıktan sonra hele bir de inandırıcılığı varsa benim inanasım deli gibi kanacağım sevilmeye hasretle kaldığım zaman gelmişse, Yapamıyorum demezsin olmuyor demezsin senden önce başkası vardı seninle de onu unutma
VAR MI SİZİN DE BÖYLE CİNNETLERİNİZ?
“Deliler ile benim aramdaki tek fark, onların bunu kabullenmemesidir. Oysa ben biliyorum deli olduğumu.” diyor, sürrealist ressam Salvador Dali. Dünyanın büyük çoğunluğu onun deli olduğuna, geri kalanıysa dahi olduğuna inanıyor. Hem deli olmak, dahi olmaya engel mi? Ya da tam tersi; dehalar da bir gün