Conkmoka tekrar paylaştı.
Uyku, hissederek yapabildiği son iş. Elinde kalan son huzur. Rüyaları ise yeryüzünde bir türlü arayıp da bulamadığı evi..
Sayfa 46Kitabı okudu
Conkmoka tekrar paylaştı.
Kafesinde deli gibi kanat çırpmaktan kanatları kan revan içinde kalmış göçmen kuşlar gibiyim. Kendi tırnaklarıyla yüzünü paramparça eden bebekler gibi çaresiz, kimsesiz.
Evin yolunu kaybettim, evimizin yolunu, çocukluğumun, pencere önündeki çiçek kokularının yolunu, bir türlü bulamıyorum..
Sayfa 155Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri