Bazen gözlerimde ani bir kararma ve şiddetli bir ağlama isteğiyle acaba burada ne arıyordum?
Aklım ve fikrim kendilerinden bir şey beklenmediği müddetçe yerinde, beklendiğinde firardaydı.
Düşünmeye başlamak kederlenmeye başlamakmış, bu nasıl ne vakit oldu, onu da bilemiyorum.
Sonsuzluk, Allah korusun böyle bir sabitlikte durmak mı yoksa?
Aklıma geliyor da, neden hiç aklımdakiler başımda, başımdakiler aklımda değil?
"Beklemek, bir şeyin yoluna ve hâline girmesini beklemek, beklerken olacak olanın olması için gereken her türlü başka hâle geçişlere, kalışlara tahammül etmek ne zor şeydi. Başı da, ortayı da, sonu da bilip beklemek ne tahammülü güç şeydi."