Meydanlara çıkıp "mücadeleye devam" gazı veren hiç kimsenin,çocuğunu cephede öne sürmediğini hatırlatmaya gerek var mı?
Sayfa 148 - Timaş
İnsanlar korkutulmuş. Herkesin beynine bir karakol döşenmiş.
Sayfa 62Kitabı okudu
'Öyle bir hale gelmiş ki artık hayatı tanımlayamıyoruz. Ben de her insan gibi kendi dilimde şarkı söylemek istiyorum. Kendi dilimde halay çekmek istiyorum. İnsan olarak bu benim hakkım.'
Sayfa 65 - TimaşKitabı okudu
Ezilenlerin sorunları elbette ortak; ama kimlik problemi, sorusu olan bir adamı dağa çıkarır.
Sayfa 71Kitabı okudu
"İlkokulda Zonguldaklı bir hocamız vardı. 'Evde Türkçe konuşursanız size kalem veririm' diyordu. Benim annem Türkçe bilmez ki, hâlâ bilmiyor. Evde Kürtçe konuştuğumuz için öğretmen o kadar döverdi ki bizi, kız kardeşim bu sebeple ilkokul üçte okulu bıraktı."
Sayfa 98 - TimaşKitabı okudu
Barış kelimesini sevmiyorum. Savaşsızlık demeyi tercih ederim. Çünkü savaşın olduğu yerde barışa ihtiyaç olur. Savaş yoksa barışa da ihtiyaç kalmaz.
Herkesin ölümü yücelttiği bu siyasi iklimde, Kürt, Türk annelerin acısını anlamak, o acıdan hareketle bir vicdan yaratmak ve akan kana dur demek sandığımızdan çok daha zormuş meğer. Kimsenin gerçekleri söylemeye cesaret edemediği, cesareti olanların da birbirlerine konuştuğu bu ortamda, haklı sözler bile anlamını kaybediyor.
Çünkü gerçeği aramanın anahtarı vicdandır.
Sayfa 17
"İnsanlar kokutulmuş. Herkesin beynine bir karakol döşenmiş!"
Sayfa 62 - TimaşKitabı okudu
Yaşananlar her ne idiyse,bu geçen yıllar boyunca Kürt, Türk her kim incindiyse ancak birbirimizi anlamakla iyileştirebiliriz yaralarımızı .
Sayfa 14 - Timaş
İnsanlar korkutulmuş. Herkesin beynine bir karakol döşenmiş…
Bize kanlı bir uykunun , bir kardeşlik sabahı başlatacağı mujdelenmedi .