Heidegger, ölüm kavramını Dasein'ın varoluşunu belirleyen ve yaşama anlam veren bir olanak olarak görmüştür. Sartre'da ise ölüm; yaşamı değersiz kılan, insanda bulantı ve kaygı uyandıran absürt bir olgudur.
Heidegger
Dasein olarak varlığın zaman içinde kendini açımlaması, yok oluş olan ölümde anlam bulur ve bu anlamda " ölüm ", yaşama bir sınır getirdiği için, cevabı belirsiz olan "Varlık nedir?" sorusuna verilen asıl cevaptır. Ölüm, Dasein'ın olanaklı varlığının açığa çıkma olanağıdır. Bu noktada Dasein, zaman içinde bulunan sonlu varlık olup, kendisinin ölümlü olduğunun farkına varmasıyla zamansallık içinde kendini açımlar. Diğer bir ifadeyle, yazgılı olunan sonlulukta, ölüme gidiş sürecinde yaşam, zamansallıkla anlam kazanır.
“Heidegger’in insan için kullandığı kavram Dasein’dır. Dasein , insan varoluşu ve aynı zamanda , anda yaşayan , burada olan kişidir.”
Sayfa 51
"Geworfenheit, fırlatılmışlık, insanlık durumunun fevkalade gerçeği. Her birey kendi seçmediği bir dünyaya, bir türe ve ani olaylar serisinin ortasına fırlatılmıştır. Gerçek hayat, kişinin ölümlü bir dasein, kendini bilen bir özne, yerleşik varlığın -orada olarak, verileni yaşayarak- kendisi için asıl problem olmasa da ana problem olduğu bir özü kavrama arayışıdır."
