Kendinden olanların arasına girdi fakat...
Voltaire, öğrencilik yıllarında bir edebiyat dersindeyken sınıfa bir eşek girer. Öğrenciler, eşeği döverek sınıftan çıkarmaya çalışırken, edebiyat hocası bu durumu fırsat bilip herkesin eşekle ilgili bir kompozisyon yazmasını ister. Voltaire, kağıda yalnızca İncil'den bir ayet yazar ve sınıfın en yüksek notunu alır. Voltaire'nin kağıda yazdığı ayet şöyledir: " O kendinden olanların arasına girdi fakat kendinden olanlar onu kabul etmedi."
Sayfa 22Kitabı okudu
İbn Sînâ'ya göre, insan nefsinin ana unsurları akıl ve kalptir. O, iki tip akıl olduğunu düşünür:
(1) Pratik akıl (akl-ı âmile): icra eden akıl. Günlük hayatın pratik yönleriyle ilgilenen; tefrik, tahlil ve ayrıntılara dikkat etme, akıl yürütme gibi işlevleri üstlenen akıl.
(2) Soyut ya da evrensel akıl (akl-ι âlime): zihnin kuramsal ve soyut yeteneği. Bütünlüğü kavrama, dini arzular, estetik değerler, psikolojik ve felsefî mülahazalar, bu aklın işlevleridir. Daha yüksek bir düzlemde ise, insan zihninin yaratıcı ifadeleri, manevi ve mistik dışavurumlar, soyut aklın göstergeleridir.
Sayfa 28Kitabı okudu
Cesaret, Risk Alabilme Becerisidir
Bir ilke ve değer olması bakımından takdire layık bulunan cesaretin, yerinde ve zamanında kullanılması, fonksiyonu açısından önemlidir.
Sayfa 92Kitabı okudu
Duyguların Değerlere Yansıma Şekilleri
Soyut ya da somut bütün değerlerin hayata geçirilmesinde insanı motive edecek olan şey, inandığının gereğini en güzel şekilde yapmaktır.
Sayfa 41Kitabı okudu
KIYAMET DÖNEMİNE GİRDİK...( Bu kıyamet insanın içinde şu an gerçekleşiyor; içimizdeki doğada güneş batıdan doğuyor, öze sadık tek bir canlı bile kalmadı , artık normların değişmesi gereken evre... Gerceklik bu yokoluştan sonra çıkacak eski yok olacak yeni normlarda insanlık tekrar gelişecek. Yeni cennet ve cehennemlerini yani yeni tanrılarını yaratacak)
Tarihsel olarak, bize dışarıdan sunulan (politik, ekonomik, dinsel, vb.) değer dizgelerinin başarısız, yetersiz olduğunun kanıtlandığı bir geçiş döneminde yaşıyoruz. Artık hiçbir şey uğruna can vermeye değmiyor. İnsan ise buna gereksinim duyuyor, ancak bundan yoksun kalmış durumda. Sürekli olarak bunun peşinde ve tehlikeli bir şekilde, iyi ya da kötü her türlü umudun üzerine atılmaya hazır bir şekilde bekliyor. Bu hastalığın umarı ise çok açık: İnanabileceğimiz, “inanılması ve sadık olunması” öğütlendiği için değil,doğru olduğu için inanabileceğimiz ve kendimizi adayabileceğimiz (uğruna ölmek isteyeceğimiz), geçerliliği olan, gerçek bir insani değerler dizgesine gereksinim duyuyoruz. Deneysel temellere dayanan böylesi bir Weltanscha uung (dünya görüşü-görüsü -çn.), en azından kuramsal açıdan, artık gerçek bir olasılık olarak karşımızda duruyor.
