Çevremde bu kadar saygıdeğer sesler duymayalı çok olmuştu. Saygıdeğer şahsiyetlerin karşılarındakini sindiren kendilerine özgü bir konuşma tarzları vardır, beni de düpedüz ürkütürler, özellikle de kadınları, oysa yalnızca biçimsiz, kendini beğenmiş cümlelerden ibarettir söyledikleri, gelgelelim eski mobilya parlatır gibi cilalanmış sözlerdir bunlar. Harcıâlem bile olsa yine de korku salar o cümleler. Daha karşılık vereyim derken, üzerlerine basarak kayıp düşmekten korkar insan. Eğlence olsun diye fukara şarkıları söyleyip süflileşmeye gayret ettiklerinde bile, gözünüzü korkutup sizi irkilten o saygıdeğer vurguyu asla terk edemezler, içinde sanki hep ufak bir kırbaç barındıran bir vurgu bu, uşaklara hitap ederken daima lazım olan cinsten. Tahrik edicidir bu, ancak insanı aynı zamanda karılarına uçkur çözmeye de teşvik eder, sırf sokulmuşken diplerine, biraz sürtüp görmek için nasıl kıvırdıklarını o pek havalanmış burunlarını, öyle derler ya hani...
Ölümlülerin dertleri zamanla yumuşar, fırtınalar hep aynı güçle esmez ve mutlu insanların sonsuza kadar sürmez mutluluğu. Her şey sürekli bir uçtan diğerine gidip gelir. Cesur insan her zaman umut edebilendir, korkaklara özgüdür umutsuzluk.
Sayfa 110Kitabı okudu
Su Gibi Olmak
Sufizm’de SU FELSEFESİ
( okumalı, anlamlı, yaşamalı )
Suyun doğası bir felsefe anlatır.
Mesela dağdan akan suyu düşünün. En az direnç gösteren yolu seçer akmak için. Yani önüne bir kaya çıkacak olursa onunla uğraşmaz, kayayla mücadele etmez, etrafından dolaşıp devam eder akmaya. Suyun bu doğasından alınan ilhamla şöyle der Sufiler: “Seninle
... Kendimden rahat yoktur bana. Tanımadığım birilerine bal vermek için kendi hayatımı yok ettiğimi, en güzel çiçeklerimin tozunu yağmaladığımı, çiçeklerin kendilerini de koparıp köklerini ayaklarımın altında ezdiğimi hissederim. Şimdi kaçık değil de ne derler bana? Yakınları, tanıdıkları, aklı yerinde bir insana davranır gibi davranırlar mı böyle birine? "Şu ara ne var tezgâhta? Bize ne armağan edeceksiniz acaba?" Hep aynı sorular, aynı tavırlar... ..
Sayfa 41 - Boris Alekseyeviç TrigorinKitabı okudu
“Kendimden rahat yoktur bana. Tanımadığım birilerine bal vermek için kendi hayatımı yok ettiğimi, en güzel çiçeklerimin tozunu yağmaladığımı, çiçeklerin kendilerini de koparıp köklerini ayaklarımın altında ezdiğimi hissederim. Şimdi kaçık degil de ne derler bana? Yakınları, tanıdıkları, aklı yerinde bir insana davranır gibi davranırlar mı böyle birine? “Şu ara ne var tezgâhta? Bize ne armağan edeceksiniz acaba?” Hep aynı sorular, aynı tavırlar... ve bana öyle geliyor artık yakınlarımın ilgileri, övgüleri, hayranlıkları, tüm bunlar, aldatmacadan başka bir şey değil. Bir hastayı aldatır gibi aldatıyorlar beni.”
Sayfa 41 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu