Çocukken şöyle dua ederdim Tanrı’ya:
Tanrım bana hiç erimeyen,
Kırmızı bir bonbon şekeri yolla.
Eski tül perdelerden gelinlik biçerdik
Kardeşimle kendimize durmadan,
Olmayan çayları,
Olmayan fincanlardan içerdik.
Olmayan kapıları açardık,
Olmayan ziller çaldığında.
Siyah papyonlu olurdu mutlaka
Resim defterimizdeki damat.
Yedi günde yarattığımız dünya
Mutlu olurduk pastel koksa.
Ve şimdi şöyle dua ediyorum Tanrı’ya:
Olanlar oldu tanrım
Bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!
Sen hep gülerdin oysa, gülüverirdin
Bir bakardım eğilmiş su içiyor
Gamzelerinden kuşlar
Sayfa 61Kitabı okudu
Keşke susmanın muhabbet kuşu olsaydım.
Sayfa 67Kitabı okudu
Hayatımın üstünde imkansız kuşlar uçuyor.
Sayfa 39Kitabı okudu
"Bazı şarkılar vardır
Kanatlarında yağmuru taşıyan kelebeği anlatır."
Sayfa 52Kitabı okudu
Evden kaçabilirsin çocuk,
ama kaderden asla!
Sayfa 57Kitabı okudu
"Beklemek üzerine felsefe kitabıydık."
Sayfa 25Kitabı okudu
Acı çekmeyi öğrendiğimde ismimi de öğrendim.
Sayfa 49Kitabı okudu
Bir mektup falan yazsam sana...
Kalbine mektup yazamıyor insan
Sayfa 102Kitabı okudu
"Bir dönem kalbim yokmuş gibi davrandım. Ama o hep vardı, kalbim takma değil."
...
Hay!
Ben sizin ruhunuza çiçek aşısı yapayım
Da çiçekler açsın ruhunuz.
...
Hayatımı hiç nokta konulmadan yazılmış bir çocuk romanı olarak yeniden kurmak istiyorum belki her noktanın bir süre sonra kanayan bir virgüle dönüştüğünü bildiğimden
Didem madak
