Ustam!
Aklım firarda.
Gözbebeklerimde müebbet hüzün,
Dilimde ay kesiği bir yara,
Düşüm kırık dökük,
Umudumun boynu bükük,
Bir öksüzün omuzlarında sükut.
Yüreğim sana emanet sıkı tut.
uzaktan seviyorum seni
kokunu alamadan,
boynuna sarılamadan
yüzüne dokunamadan
sadece seviyorum
...
öyle uzaktan seviyorum seni
elini tutmadan
Büyük sözlerim yoktu dilimde
Öylece baktım usulca resmine
Biliyorum,
Tepside kalmış fazladan bir çay gibiyim
Dumanı sönmüş, soğumuş
Kendi halinde...
Ellerimi ikindi buzlarına sürdüm,
Dilimde melez şarkılar büyüttüm
Dışımda titreten bu kışı,
İçimde bir güzel dövdüm
Fındık çiçeklerini düşüne düşüne
Sirkeciye kadar yürüdüm
Bu eski trende,
Bu kadar üşümek,
Bugün için
Tenime kâfidir...
(Kaan Murat Yanık)
ANNELER YAŞAYARAK ÖLÜRLER...
Annem...Türküleri seven,boynunu bükülü tutmayı hayattan öğrenmiş annem;
acılarını yattığı yatağa taşıyan,kimselere ümit beslemeyen kendi ümidini kendi doğuran annem,sana bu mektubu yakınında bildiğin ama uzakta yaşayan aciz bedenimle karalıyorum.Düşlerine yenik düşmüş,hayalleri hastalığı olmuş küçük bir kadın olarak
Saat, seni vaz’geçiyor..
Parçalayıp,araya ayrılığı soktuğun tüm zamanlar düşman sana artık
Bensiz attığın her adımda daha da yaklaşıyorsun yalanlara
Bensiz aldığın her nefeste soluyorsun tüm sahtelikleri içine..
Tüm gerçekler senden vazgeçiyor..
Git değil,kal demişti gözlerim kalbine.Öl demişti benle..
İhanetinin cezası,alabildiğine
Ertelenmiş bir yaşam var sırtımızda
Ertelemiş sevdalar yaşarız
Ertelenmiş dostluklar
Ertelenmiş kendini buluşlar.
En uzaktaki en yakındır bazen
Bazen elinin değemediğine yüreğin değer yüreğin dokunur
Yüreğinin dokunduğu teselli eder seni
En çokta yüreğimizdeki parıltıları erteleriz.
Oysa sevmek, daha kolay gözükür korkmaktan.
Sevsek hesapsızca,
Aşık olsak ertelemeden yüreğimizdekileri.
Ertelenmiş sözler var, dilimde
Buruşmuş bir kağıdın içinde duygularım..!
Belki, şimdi tam zamanı.
Bir de yürek sözden anlasa...
Belki olacak ertelemesiz yaşayışlar.
Bir umut ışığı yanar yürekte,
Umudu erteleriz bu sefer.
Umudu erteleriz bir sonraki güne.
Ertelenmiş bir umudun sırtına yüklemişiz korkularımızı.
Ertelenmiş sözcüklere saklamışız yüreğimizi,
Ertelenmiş bir varoluş yaşarız...
Nebahat Kılakay
Sen..
Önce, el oluyorsun
Sonra,son vedanın adı el’veda oluyor dilimde..
Ve şimdi,
Tüm saatler,seni vaz’geçiyor...
Dilimde ki kelimelirin damarlarımdaki kan gibi akmasını kim istemez ki ...
Gidersen,
Başlar içimdeki ülkede ayaklanmalar
Yüreğim
Özledikçe büyüyen aşkına örgütlenir
Her şehrimde seni yaşar kurtarılmış bölgem
Sokaklarıma taşır her gün adaletsiz bir düzene karşı yapılan eylemler
Meydanlarım, anıtlarım zamana haykırır
Kederim grev çadırları kurar
Sana akmak isteyen sesim ölüm orucunda
Şekerli suya konuşur
Boyacı...
Güneşle düşerim yollara,
Her adımda ezilir gururum,
Kan çanağı gözlerim ayakta uyurum
Omzumda taşırım bir yanım çökük,
Tahtası eksik çivisi sökük,
Umutlarım kırık sandıkta…