İnsan en çok sevdiklerinden gördüğü vefasizliktan yara alırmış.
Düşermiş ve kalkamazmiş
Bunu en iyi dizlerimdeki yaralar anlatır
Geçen Zaman
Hiç olmazsa unutmamak isterdim.
Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar...
Yalnız bırakmayın beni hatıralar.
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum...
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgilim...
-Doğduğum ev. Rahatlıyacak içim duysam
Bir tek kapının sesini.
Arıyorum aklımda bir ninni bestesini...
Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler.
Güneş, getir bir bayram sabahını.
Açılın açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar,
Hepiniz benimsiniz:
Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar...
Yalnız hatırlamak hatırlamak istiyorum
Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,
Rengine doymadığım o sema,
Ahengine kanmadığım ırmak.
Bırakıp herşeyi nereye gidiyorum?
Neler geçmişti aklımdan,
Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?
Ah nasıldı yaşamak?
Ziya Osman Saba
"Hiç olmazsa unutmamak isterdim.
Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar...
Yalnız bırakmayın beni hatıralar.
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum...
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgilim...
-Doğduğum ev. Rahatlıyacak içim duysam
Bir tek kapının sesini.
Arıyorum aklımda bir ninni bestesini...
Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler.
Güneş, getir bir bayram sabahını.
Açılın açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar,
Hepiniz benimsiniz:
Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar...
Yalnız hatırlamak hatırlamak istiyorum
Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,
Rengine doymadığım o sema,
Ahengine kanmadığım ırmak.
Bırakıp herşeyi nereye gidiyorum?
Neler geçmişti aklımdan,
Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?
Ah nasıldı yaşamak?"
Geçen Zaman, Ziya Osman Saba
Hiç olmazsa unutmamak isterdim.
Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar...
Yalnız bırakmayın beni hatıralar.
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum...
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgilim...
-Doğduğum ev. Rahatlıyacak içim duysam
Bir tek kapının sesini.
Arıyorum aklımda bir ninni bestesini...
Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler.
Güneş, getir bir bayram sabahını.
Açılın açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar,
Hepiniz benimsiniz:
Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar...
Yalnız hatırlamak hatırlamak istiyorum
Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,
Rengine doymadığım o sema,
Ahengine kanmadığım ırmak.
Bırakıp herşeyi nereye gidiyorum?
Neler geçmişti aklımdan,
Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?
Ah nasıldı yaşamak?
Ziya Osman SABA
Zihnin Potporisi -3-
Gün gecenin peşindeyken saniyeler ölülerini anıyor anılar içindeki dualarla. Yarı açık gözlerin dalıp gitmelerine bavul hazırlayan sağır kulaklar için, saygısızca söylenmiş bir cümle bilet niteliği taşıyabilir mi karakterden yoksun kirli başkentli ruhunuzlarınıza?
Adımların ileri görüşlülüğü olsaydı dizlerimdeki yaralar için kaldırımları şahit gösterirken, altı yaşında bir çocuğun ıslah edilmesi karşılığında hakime uzaktan kumandalı arabamı verebilirdim
Çok şeye şahit olmuş perdelerin ömrünün yeni bir eve taşınana kadar olması, kendi sırlarımızı da unutmak istediğimiz anlamına gelmez mi? Yada pencerelerin bir miktar güneş görmesi ayın dolunayından neden daha önemli? Oysa samimi bir "Siktir Git" cümlesi, çıkarcı bir "Nasılsın?" sorusundan daha değerli. Tabi ki insanoğlu verdiği cevapla nasıl olduğunu bildiği bir gidişe yöneldi.
Köprücük kemiğinde kaybolan dudakları engellemek için evlilik cüzdanı istendi. Vücudunun tapusuna sahip olan insan, üçüncü çocuk teşvikiyle bakım parası için, banka kuyruklarında saatlerce bekledi. Şimdi yıl dönümü kutlanıyor traji komik mahkeme salonlarında boşanma avukatlarıyla.
Masallarda anlatılan "onlar" erebildi mi muradına bilemem. Bizimde çıkacağımız kerevetin sağlamlığı için asla söz veremem.
Cihat İNCE