Doğal olarak talihsizlik ve acının getirdiği bir tutum içindeydiler, ama bıçağın sivri ucunu artık hissetmiyorlardı. Kaldı ki, örneğin Doktor Rieux talihsizliğin asıl bu olduğunu, umutsuzluğa alışmanın umutsuzluktan beter olduğunu düşünüyordu.
Karanlıkta kalarak doktor şöyle yanıtlamıştı;
-Eğer mutlak güçte bir Tanrı'ya inansaydı, insanları iyileştirmeyi sürdürmez bu görevi ona bırakırdı. Ama dünyada kimse, hayır kimse, Tanrı'ya inandığını sanan Paneloux bile, böyle bir Tanrı'ya inanmıyordu, çünkü kimse kendini sonuna kadar Tanrı'nın ellerine bırakmıyordu ve bu açıdan Rieux, yaratılışla olduğu gibi mücadele ederek, en azından kendisinin gerçeğin yolunda olduğuna inanıyordu.
Kaldı ki, örneğin Doktor Rieux talihsizliğin asıl bu olduğunu, umutsuzluğa alışmanın umutsuzluktan beter olduğunu düşünüyordu. Önceleri, birbirinden ayrı düşenler gerçek anlamda talihsiz değillerdi, onların acısında bir aydınlanış vardı, ama o da sönüvermişti. Şimdi onları sokak köşelerinde, kafelerde ya da arkadaş evlerinde telaşsız ve dalgın görüyorduk; bakışları öyle bıkkındı ki onlar sayesinde kent bir bekleme salonuna benzemişti.
"Hiç mi umut yok doktor?"
"Öldü," dedi Rieux.
Sayfa 30 - CanKitabı okudu
Annesine baktı. Aynı kestane rengi bakış onu şefkat dolu yıllar öncesine götürdü.
— Korkuyor musun, anne?
— Benim yaşımda artık pek bir şeyden korkulmaz.
— Günler iyice uzadı ve ben artık hiç burada bulunamıyorum.
— Geleceğini bilince seni beklemek zor gelmiyor. Burada olmadığın zaman da, ne yaptığını
düşünüyorum. Haber var mı?
—
Tabii. Tanrısız bir aziz olunabilir mi, şimdi aklımdaki en somut soru bu.
Birdenbire çığlıkların geldiği yönde büyük bir ışık parladı ve rüzgârın akışıyla anlaşılmaz bir
uğultu ikisine doğru yükseldi. Hemen ardından uzakta ışık söndü ve terasların kıyısında bir
kızıllık kaldı yalnızca. Rüzgârın bir ara kesilmesiyle belirgin biçimde insanların çığlıkları duyuldu,
sonra bir yaylım ateşi ve kalabalığın uğultusu. Tarrou ayağa kalkmıştı ve dinliyordu. Artık bir
şey duyulmuyordu.
— Yine kapılarda çatışma oldu.
— Artık bitti, dedi Rieux.
Tarrou bunun hiçbir zaman bitmeyeceğini, her zaman kurbanların olacağını, çünkü düzenin
böyle olduğunu mırıldandı.
— Belki de, diye karşılık verdi doktor, ama biliyorsunuz, azizlerden çok yenilmişlere karşı bir
dayanışma duygusu içindeyim. Sanırım yiğitlik ve azizliğe karşı eğilimim yok. Beni ilgilendiren,
bir insan olmak.
— Evet, ikimiz de aynı şeyin peşindeyiz, ama ben daha az hırslıyım.
Rieux, Tarrou'nun şaka yaptığını sandı ve ona baktı. Ama gökyüzünden inen belli belirsiz ışıkta
hüzünlü ve ciddi bir yüz gördü. Rüzgâr yeniden esmeye başlıyordu ve Rieux bedeninin ılık
olduğunu hissetti. Tarrou silkindi:
— Dostluk için ne yapabilirdik, biliyor musunuz, dedi.
— Neyi isterseniz, dedi Rieux.
— Denize girmek. Müstakbel bir aziz için bile onurlu bir zevk.
Albert Camus Veba,
— Ah işte o! dedi.
— Hayır, bu bir önlem.
Tarrou yanıt olarak kolunu uzattı ve kendisinin başka hastalara uyguladığı o sonu gelmez
iğneyi oldu.
— Bu akşam duruma bakacağız, dedi Rieux ve Tarrou'nun karşısına geçip yüzüne baktı.
— Ya tecrit, Rieux?
— Veba olduğunuz kesin değil ki! Tarrou bir çabayla güldü.
— İlk kez tecrit önerisi olmadan bir serum iğnesi yapıldığını görüyorum.
Rieux arkasını döndü:
— Annemle sizi tedavi edeceğiz. Burada daha rahat edersiniz.
Tarrou sustu ve ampulleri dizen doktor yeniden ona dönmek için konuşmasını bekledi.
Sonunda yatağa, yöneldi. Hasta ona bakıyordu. Yüzü yorgundu, ama gri gözleri sakindi. Rieux
ona gülümsedi.
— Uyuyabilirseniz uyuyun. Biraz sonra yine geleceğim.
Kapıya geldiğinde Tarrou'nun onu çağıran sesini duydu. Ona doğru döndü.
Ama Tarrou sanki söylemek istediği şeye karşı savaş veriyordu:
— Rieux, diyebildi sonunda, bana her şeyi söylemeniz gerek, buna ihtiyacım var.
— Bunun için size söz veriyorum.
Öteki gülümsemeden, iri yüzünü biraz buruşturdu.
— Teşekkür ederim. Ölmek istemiyorum ve savaşacağım. Ama savaşı kaybedersem, iyi bir son
olsun istiyorum.
Rieux eğildi ve onun omzunu sıktı.
— Hayır, dedi. Bir aziz olmak için yaşamak gerek.
Albert Camus Veba,