Her şey geçiyor.Sevmek bile, acı çekmek bile, kanamak bile, yaşamak bile...ağrı diniyor...Hayat denen Sergüzeşt, zararsız ve uzak bir hatıraya dönüşüyor...Zaten insan, gidenlerin ardından , en çok kendi kalışına ağlıyor.
Sayfa 311Kitabı okudu
Kendimden biliyordum. İnsan en kötü şeyle ri hep kendinden bilir
“Zaten hayatım boyunca ölenlere mi,yoksa beni artık sevmeyenlere mi daha çok gücendiğimden bile emin değildim.”
Sayfa 225Kitabı okudu
Hayatta her şeyin zamanını belirlemeye çalışanlar, zaman tarafından cezalandırılmaktan kurtulamıyor.
Sayfa 304Kitabı okudu
“Ne var ki hasretle beklenen insanlara daha çabuk kavuşulmadığı gibi,aceleyle koşulan yerlere de daha hızlı varılamıyor bazen.”
Sayfa 220Kitabı okudu
Aynı anda herkesi mutlu etmek mümkün değildi hayatta.Birini, en az birini hep üzüyordu nedense insan.Ben kendimi üzmeyi seçmiştim...
Sayfa 302Kitabı okudu
“Aynı anda onlarca yerin ve zamanın içinde savrulduğumu hissettim.”
Sayfa 218Kitabı okudu
Her yarım , yıllar geçse bile kendini tamamlamayı arzulardı.Bu yüzden, kayıplar daima hatırlanırdı...
Susarak belirliyordu aramızdaki mesafeyi.Sessizlik, birine durması gereken yeri söylemenin en insafsız yollarından biriydi...
Sayfa 301Kitabı okudu
Çok ertelenmiş kavuşmaların teri birikti avuçlarımda... Büyük lokmaydı beklemek.Nasıl çiğneyeceğimi bilemedim bir an.
Sayfa 299Kitabı okudu
Ne hoş bir güzelliği vardır; Hafif adımlarla, dünyadan gülümseyerek geçenlerin. Kimseye bir kötülüğü dokunmadan yaşayanların. Onurlu bir yaşamı seçenlerin.
“Hiçbir şey planlandığı gibi gitmez, hayattan öğrendiğim bir ders varsa budur.”
Sayfa 243 - hep kitapKitabı okudu
Dışarıda ne çok suskunluk var diye düşündüm, içeride ne çok ağırlık...
Sayfa 291Kitabı okudu
~
"İnsan gidenlerin ardından en çok kendi kalışına ağlıyor..."
~