Gözyaşları ve güneşe batmış bu gökyüzünde, yeryüzüne razı olmayı ve şenliklerinin koyu alevinde yanmayı öğreniyordum. Duyuyordum... ama hangi sözcük? Hangi ölçüsüzlük? Aşkla başkaldırının uyumunu nasıl kutsamalı?
Ama mutluluk bir varlıkla sürdüğü yaşam arasındaki basit uyumdan başka nedir? Ve hangi uyum bir insanı yaşama, süre isteğiyle ölüm yazgısının çifte bilincinden daha yasal bir biçimde bağlayabilir? Burada hiç değilse hiçbir şeye güvenmemeyi ve şimdiki zamanı bize 'fazladan' verilen tek gerçek olarak görmeyi öğreniriz.
Ama bu ülkede keder, güzelliğin bir yorumundan başka bir şey değildir. Ve akşamın içinde hızla kayıp giden trende, içimde birşeylerin çözüldüğünü duyuyordum.
Bugün, kederin yüzüyle birlikte, bunun gene de mutluluk adını taşıdığından nasıl kuşku duyabilirim?
“Otuz yaşında bir işçi şimdiden tüm kâğıtlarını oynamıştır. Karısıyla çocukları arasında ölümü bekler. Mutlulukları hızlı ve amansız olmuştur. Yaşamı da öyle.”
Sayfa 41 - Can YayınlarıKitabı okudu
Aşka ve isteğe doğru yürüyoruz. Ders aramıyoruz, büyüklükten istenen acı felsefeyi de aramıyoruz. Güneşin, öpüşlerin ve yabanıl kokuların dışında her şey boş görünüyor gözümüze.
Sayfa 20Kitabı okudu
