Çocuk Kal(a)mamak
Bana absürt gelen bir düşünceden bahsetmek istiyorum. Çocuklarla ilgili birçok video çekiliyor ve çocukların verdiği doğru-yanlış ayırma yetisine göre de bazı davranışlar sergiliyorlar bu videolarda. Sonra bu videolara şöyle yorumlar yapılıyor: "Dünyayı çocuklar yönetsin", "Çocuklardan öğrenecek çok şeyimiz var", " Çocuk aklı, çocuk haklı" gibi. Absürt gelen kısmı ise bu çocuklara bu anlayışı, eğitimi veren aile. Kaldı ki her insanın gelişim sürecinde de bu dönem var. Ne oluyor da çocukken öğrendiğimiz doğrular, doğru gelen vicdani kararlar daha sonra siliniyor, unutuluyor, artık doğru kabul edilmiyor? Çocuğa haklı derken onu eğiten de biziz, o eğitimden geçen de. Niye yetişkin olunca devam ettiremiyoruz bu doğruları? "Hayatı öğrendik ondan, bu hale yaşadıklarımız getirdi, herkes vicdan sahibi olmayınca sende olmuyorsun zamanla, çok kırılırsın böyle" gibi lüzumsuz yanıtlar da olabiliyor. Kimse çocuk kal demiyor. Olgunluk ve tecrübe denen şey bir gerçek ama çocuklardaki doğru-yanlış ayırma yetisini de bir yetişkin olgunluğuyla devam ettirebilmek gerektiğini düşünüyorum. Yoksa bahane herkeste var. Herkesin içinde de bir çocuk... Hangi sesi dinleyeceğinize karar verecek olanda sizsiniz.
Dünyayı çocuklar yönetsin
- “Baban neyin doğru olduğunu biliyor,” dedi, “ona güvenmelisin.”
- “Ama güvendiğimden tam emin değilim,” dedi Bruno. “Bence korkunç bir hata yaptı.”
- “O zaman hepimizin kabullenmesi gereken bir hata bu.”
- “Ben hata yaptığımda cezalandırılıyorum.” diye ısrar etti Bruno. Çocuklar için geçerli olan kuralların, kuralları koyan onlar olduğu halde, büyüklere uygulanmadığı gerçeği onu fena sinirlendirmişti.
