İnsanlar şehir gibiydi.Bazı kötü yönleri var diye bütün şehirden nefret etmezdiniz.Sevmediğiniz yanları, birkaç tane tehlikeli ara sokağı ve mahallesi olabilirdi ama bir şehri yaşanır kılan şey iyi yönleriydi.
"Hiç kitabınız yok mu?" dedim."Bağışlayın, ama burada kitapsız nasıl yaşayabiliyorsunuz? Çiftlik'te büyük bir kitaplık olduğu halde sıkıntıdan patlıyorum.Kitapları elimden alın, çıldırırım!"
Ama tüm umutlarımı yitirmiş olarak yalnızlığa ya da beni hiç sevmemiş ve hiç sevmeyecek olan kimseler arasında yaşamaya yazgılı olduğum sürece neşemi nasıl bulur, nasıl iyi olurum?
"Evet, öldü!" dedim. "Umarım Cennet'e gitmiştir.Biz de bir an önce akıllanır da kötülük etmekten vazgeçip iyilikten ayrılmazsak, belki orada onunla buluşuruz!"