Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhine düşünmeme imkan olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi
Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarlar sarılabilirmiş.Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gördüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim , sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olsaydım.
Tek bir sözcükte özetlenebilir: İnsan.Tek gerçek düşmanımız İnsan’dır.İnsan’ı ortadan kaldırın, açlığın ve köle gibi çalışmanın temelindeki neden de sonsuza dek silinecektir yeryüzünden.
Başkalarının başına gelen felaketlerden haz alan bir insan türü vardı dünyada.Başkasının açlığıyla karnını doyuracağını sanmak kadar saçma bir şey olabilir miydi?