Öfkeli olmak, bir bakıma zehir içip bir başkasının ölmesini beklemek gibidir.
Af?
“ Affetmek geçmişi değiştirme umudundan vazgeçmektir” harika tamam. Kitap zaten adı da kendi de affetmek üzerine fakat af etme ne bu kadar olmalıdır ne de kolaydır. İçinde bir toksik pozitiflik hissettim her sayfasında. Kendini affetmek de dahil. Kişisel gelişim esnafı niyetli bu teknikler mucizevi bir ideal arayışı içerisinde. Affetmek benim için, karşındakinin tekamül edebileceğini kabul edebilmektir. Barışmak ve çimenlerde koşmak değildir. Metodolojik olarak çok basit. Haklıdan haksıza yönlü bir şey değildir affetmek; bu kibirdir. Mesele aslında: Osho’dan; Öfke zehri
kendin içip bir başkasının ölmesini beklemek
gibidir. Ne zehri icerim ne de baskasinin olmesini beklerim. Hayat bir an o da şu
an.
"Öfkeli olmak (ya da birine hınç duymak), bir bakıma zehir içip bir başkasının ölmesini beklemek gibidir."
Sayfa 39
“hınç, bir zehri içip başkasının ölmesini beklemek gibidir”
Masonluk, Nostradamus, Kanlı Kontes...
(Kara Büyücü, İblis’in Peygamber'i Crowley'in ilhamları)_
_Abrahadabra; Ra-Horus’un Peygamberi.
_Ölüm, köpekler içindir.
_Düşkünleri ve mutsuzları ezin. Bu aptal insanların dertlerine azıcık bile endişelenme sakın.
_Bir dilenci sefaletini asla gizleyemez. _Lütuf yok. Suçluluk yok. Tek kanun: İstediğini Yap.
_Hayvan gibi olma,
“Hınç, bir zehri içip başkasının ölmesini beklemek gibidir.”
Sayfa 30 - Can YayınlarıKitabı okudu
"Hınç, bir zehri içip başkasının ölmesini beklemek gibidir."
Sayfa 30 - Can YayınlarıKitabı okudu
Yalnız kalmak normal bir insanın ihtiyacı, yemek, içmek gibi bir şey; yoksa, bu zorla yaşadığın toplu hayatta, insanlardan nefret eden biri oluyorsun. insan topluluğu bir zehir gibi ya da bulaşıcı hastalık gibi ve ben bu dört yıl, her şeyden çok bu da yanılmaz işkenceden acı çektim. Öyle anlar oldu ki, günahsız ya da suçlu rastladığım herkesten nefret ettim ve onlan, hayatımı çalan ve bunun cezasını çekmeyen haydutlar olarak gördüm.
Sayfa 60Kitabı okudu
Yalnız kalmak bir ihtiyaç;
Beş yıl, muhafızların kontrolü altında, bir yığın insan arasında yaşadım hep; tek saat bile yalnız kalamadım. Yalnız kalmak normal bir insanın ihtiyacı, yemek, içmek gibi bir şey; yoksa, bu zorla yaşadığın toplu hayatta, insanlardan nefret eden biri oluyorsun. insan topluluğu bir zehir gibi ya da bulaşıcı hastalık gibi ve ben bu dört yıl, her şeyden çok bu dayanılmaz işkenceden acı çektim.