Hiç bir zaman okuyamayacağım kitapları,
seyretmeye vaktimin kalmayacağı filmleri,
görmeyi ümit ettiğim yerleri,
ve dinlemek için itinayla ayıkladığım şarkıları,
Belki, bir gün uğrarım diye yığınla biriktirecek,
Belki de hiç bir zaman dönüp bakamayacaktım.
Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Göz yaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce
“Hani günün bazı vakitleri vardır.
Yalnız kalıp, kendinle kaldığın vakitler...
Yanında çay ya da kahven, kitapların, defter ve kaleminle baş başa kaldığın vakitler...
Sessizlik en vefalı fonundur bu vakitlerde.
Düşünürsün...
Maziye dalarsın.
Hatırlarsın.
Hüzünlenirsin o vakitlerde.
İşte o vakitler iyi ki vardır.
İnsanın kendine ayıracağı böyle vakitleri hep olmalıdır..”🌙