Hayat,elle tutuabiliyor,gözle görülebiliyor,kulakla duyulabiliyor,burunla koklanabiliyor,dile tat verebiliyordu.Ancak bütün bunlar,saniyenin sadece yarısı kadar sürüyordu.
Oysa insan ortalama altmış beş yıl yaşıyordu.
Sürekli kaçıyor,gizleniyor ve yalan söylüyorum.Bunlar hayatta kalmamı sağlıyor.Her ne kadar hayatta kalmamın bedeli ölüm olsa da,şimdilik bu kadarını ödeyebiliyorum.
Bedenimin çevresinde yıllar boyu inşa etmiş olduğum ve yakında kapısını tamamen içeriden kitlemeyi düşündüğüm yalnızlık katedralim,belki şimdiye kadar başardığım tek iştir...Sorarlarsa,"Ne iş yaptın bu dünyada?" diye,rahatça verebilirim cevabını
"Yalnız kaldım.Kalabildim! Altı milyarın arasına doğdum ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.