72 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Her zaman işleri bozan tek insan olduğumu sanardım.
"Baban seni almaya gelmeyecek. Ben de götürmem. Senin baban öldü." dedim.
"Öldüğünü biliyorum." diye yanıtladı Kugen. "Hava karardı ve hala beni almaya gelmedi."
Kugen'in boğazına fasulye kaçmış, boğularak ölmüştü. Açgözlü ya da pisboğaz bir çocuk değildi. Sadece çok fakirdik. Köydeki diğer bütün çocuklar Kugen'dan daha iyi bir hayat sürüyordu. Durumumuz öylr kötüydü ki, Kugen her zaman fasulye yiyemezdi.
Dişlerimiz olduğu için ısırıyoruz.
Bu yüzden bu kadar vahşiyiz...
Gözlerimiz olduğu için hayran kalıyoruz.
Bu yüzden bu kadar âşığız...
Sayfa 445Kitabı okudu
Ama fark ettim ki ne ben, ne de başka birisi hiçbir yere ait değildi.
Sayfa 422Kitabı okudu
Bilemezlerdi isminin Kayra ve beni hayatta tutanın ölüm olduğunu...
Sayfa 271Kitabı okudu
Tabii bir mezar taşının karşısında durmak, kitabı son sayfasından açmaya, filmin son karesini yakalamaya benziyordu.
Sayfa 256Kitabı okudu
Üç kez. Yanlış bir iş yaptığım zaman babamın bana kızacağını düşündüğüm günlerde korkumu silmek için söylediğim o sihirli sözleri tekrarladım.
"Hiçbir şey yok! Hiçbir şey yok. Hiçbir şey yok..."
Sayfa 247Kitabı okudu
Sadece ben kalmıştım Kinays'tan geriye. Sadece Kayra...
Sayfa 246Kitabı okudu
Bir çok insan için gidiyorum kelimesinin ifade edebilecekleri, Kinyas'ın anlatmak istediği kadar korkunç bir gerçeklik içermezdi. "Gidiyorum" derken "ölüyorum, gelmeyeceğim" demek istiyordu.
Sayfa 245Kitabı okudu
Ne kadar ilginçtir ki, bazı anılar insanı nerede olursa olsun, alır götürür her şeyin başladığı yere. Eve! Herkesin bir şekilde evi olmuştur. Ve her şey orada başlar. Kapılarının kilitlenmesinin hoş görülmediği o evlerde. Herkesin, birbirini dinlediği ama duymadığı bir evi olmuştur elbet!
Sayfa 210Kitabı okudu