Oydu büyün hayatımı zehirlere bulayan. Hayır, hayatım ta baştan zehirlere bulanmıştı benim. Ben başka türlüsünü değil, ancak zehirlenmiş bir hayatı yaşayabilirdim.
Konuşmak istedim, korktum: Hassas kulakları uzak, göksel, tatlı bir musikiye alışıktırlar, sesimden nefret edebilirlerdi.
Lakin tek korkum: Yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan.
Okur Takip Önerileri
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.
Kendimi sonradan vurmamış olmam... size yemin ediyorum, bunu nedeni korkaklık değildi... bu benim için bir kurtuluş olurdu, tetiğe basıp silahın o kalkık soğuk horozunu indirmek...
Sayfa 40
