Kral zalimler arasında ne ilkti ne de son! Ne zalimler gördü bu dünya. Mucizeler önünde teslim olmaları gerekirken, zulümlerini artırmayı tercih ettiler hep. İnsanların bedenlerini kendi hizmetlerinde kullandıkları gibi BEYİNLERİNİDE kullanmaya kalkıştılar. Zulümle ayakta durmak, güçle sevilmek istediler. Kısa bir zaman için muratlarına erdiler ama sonunda hep helak olan onlar oldu. Hiç kazanamadılar. Dünyayı da kaybettiler ebedi hayatı da.
İnsanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş. Seven insan Tanrı’nın, Tanrı da onun içindedir, çünkü Tanrı sevgidir.