evîn bi fêlan
evindarî bi derewan
eşg bi tenêtiyan
ez bi derd û qehran
dil bi xapandinan
ax dilê min tu xerab î xerab
bi derewan xerab î
bi fêlan xerab î
ez te nikarim
nikarim derewên te
nikarim fêlên te...
ax gurçika min
tu xerab î xerab...
Duh min bi hevalekî Agiriyê re sohbetek biçûk kir, min tiştek bi kurdî got û got, "Ez fêm nakim."
Min got ma tu nizanî?
Na ez dizanim lê nikarim biaxivim. Dapîra min bi tenê dizane û wê jî got ku ew bêaqil e, wê got çi hewce ye?
Dema ku mirov vê yekê ji xwe bibihîze, hewcedariya dijminan namîne.
Dema ku ez ezmûnê xwe re dixebitim dengêg mêjûye min de diaxive.
Helbest binivîse helbest helbest.
Îro jî rojek wusa bû lê ez helbesta xwe nikarim parve kim. Zehf xweşe lo ma kdkdkdk
Bûye meselok di nava kurdan
“ Kûzê ji axê nagre ava zêr,
Cendekê pisîk navê serê şêr”.
Mîrekî kurdan xwedî nav û deng
Bi xwedî dikir şêrekî çeleng
Li ber dilê mîr gelek xoşewîst
şêr jî hezdikir ji xudanê xwe
Sipartibû wî dil û canê xwe
Carekê da pê kovîkî sitûr
Di tirang de ket nav gelîkî kûr
Pîjekî pir tûj qefsing jê kun kir
Dilê şêr hingavt di
"Bi ramûsanên êvarî re, êşên min meşîyan
û ê ku di bextê te de, ji agirê xwe şanaz, ez im."
Min ê, di destên her demsalan de
sirûda payîza te li xwe kira
Li kolanên qebraxên ku her kêfxweşîyên me
li nexweşîyekê mar dikir
Lê ez wekî dînekî ku doxîna wî vekirî û bêxem
xwezî karîbûma
bimeşîyama
bihatama
û tenê ji birçîbûna zikê xwe re
"Dema ku ba bi qiloçên xwe, darhêvîya min bihejîne,
gîyanên min li ber seqeman tîştîşî dibe û digindire,
xapşevên utopîk ên ji maçên gezoyan, bo xewnên şûm."
Dema ku ez xwe ji ezmanê helbestê ê heftemîn
bi şerpezeyî biavêjim
Dijene çend geremolîyên ku di kolosan de asoyê diteriqîne
Dîdarîyên min
di sêdarên warê kefensoran de
wekî hebên tizbîyê ji hev du belawela dibe
Ji ketina xwe mazûban û pir bijan im
Pê re, wekî bayekî nerm li avê dilûsim
Lê, dengê min ji gulên çilmisî tê bihîstin
û bê payîz
Pelekî nahêlim
Nikarim bihêlim
li ser çiqlên xwe yên ji xemilandina biharan re
Dema ku ez xwe ji ezmanê helbestê ê heftemîn
bi şerpezeyî biavêjim
Wekî gola baranê bê zayîn, di meşa şolîbûna xwe de
ramanên xemdarîyên min, xwe digihîne rawestgehên
rerîşteyên jinebî ên ne markirî, ji destên xwedayên tolaz
û her bêjîyên ewran, xeman li min difûrîne
"Di girêka gewrîya xwe de, nikarim bixeniqînim
zarokê ku di çavên min de, dest bi girîyê xwe ê sirûştî kirî
dike derxe bibîkên çavên min î ji êvaran re mayî
dilê min, ne dê ye, lo!
Dostekî rastgo ye"
Min di wan reşberfên xwekujîya mirovahîyê de nehêle
û zarçepelîya min di henaseyên qumrîyên bajarê ewran de
kunî xeyalan neke
Di
"Min hincetên xwe yên li ber tifika bendemanê
bi tenîya demsalan dîyarî baranên biharan kir"
Dema mirin di min de dimîne çarînek
hilma baranê çawa dibe ku di min de
kevzîya bêaramîyekê dinûse
Rojên ji qetan wer hatiye qewirandin
Gera baranê hilawistî ye
û dicivand, gernasîya pûşên derengîyê
Paldan ji karê kê tê veqetandin dema ku
"Keran kêr dike, lêvên deryaya êvaran,
ji tenêtîyê re mazûban, Keran kêr dike."
Her rojên te yên ku bi min ketî, di ser min re gav dike
û pirsa dûrîya ku te li cem min hiştiye nake
Tu dibêjî qey ez bûme minafiqê rast û çepê evînê
Nêzî mêzîna dilê min nebe
Nikarim, tiştên ku te li peravên şevan
dikir himbêza sibehan hilgire
Nikarim,