"İnsan gerçekte asıldığında ölür ve her şey biter. Fakat eğer asılmanın bütün hazırlıklarını izlemek zorunda bırakılır ve affedildiğini ancak ilmek yüzünün önünde sallandığında öğrenirse, bunun acısına ömür boyu katlanır."
İnsanlar ne kadar acımasız. Bir sevgiyi heba edebilecek kadar nankör. Oysa siz o sevgi için nelerden vazgeçtiniz. Sevgi bir insana verilebilecek en güzel nimet. Şimdi sorarsanız herkes sevilmediğini ancak çok güzel sevdiğini iddia eder. Peki nerede bu sevilen insanlar? Neden bu sevginin farkında değiller? Neden bu kadar insan kuytu bir köşede sevgi açlığı yaşıyor?
"Çünkü ben suskunluğun baskısından, yalnızlığımın azabından kurtulma ihtiyacının sabırsızlığıyla, nefes nefese bir atlıkarıncanın direğinin dibine sinmiştim ve yine de kıpırdamaktan, seslenmekten, bir söz söylemekten acizdim."
"Ne var ki bu satırları zaten sadece kendim için yazacaktım ve kendime bile tam açıklayamadığım bir şeyleri başkaları için anlaşılır kılmak gibi bir niyetim hiç yoktu."
"Gerçeği ifade ettiğini düşündüğü sözcüklerin sadece geride hiçbir şey kalmadan patlayıp giden renkli balonlar olduğunu gördükten sonra hayatı anlamlandırmakta zorlanıyordu."