(*) A.N. ESKİOĞLU
(1) "İslamın ilk devirlerinde ekmek, ekseriyetle arpa unundan yapılır ve elek kullanılmazdı. Peygamber Sallallahu Aleyhi Ve Sellemin ahrete irtihalinden sonra çıkan İLK BİD'ATLARDAN BİRİSİ ELEKTİR ki, kibarlık alametidir. Halbuki kepekteki kuvvetin undakinden fazla olduğu da rivayet edilir." Yemek âdabı M.Z.K. 1984 Seha neşriyat. "Kepekli buğday ezmesi E vitamini, demir ve B grubu vitaminlerin kaynağıdır. Yarım fincan'ı yumurtanın ihtiva ettiği proteinin dört mislini havidir. Pekliği de giderir. Genç Kal ve Özel Beslenme isimli kitaplar.
Enes
@enesbir
·15 Mayıs 16:21
Muhterem okuyucularım, Çocukluğumda(*) sıtmaya yakalanmış. uzun yıllar bu hastalığı çekmiş; sonra da 55 yaşıma kadar pek çok ilaç kullanmıştım. 40 yaşlarımda bir sıkıntıdan dolayı sağlıkla ilgili eserlere müracaata başladım. Böylece dengeli beslenmenin sağlık açısından büyük önemi olduğunu anladım. O tarihten itibaren (Takriben 1970) evimde kepekli ekmek yapıldı.
Buna, bundan birkaç sene önce, büyük şehirlerimizde kepekli ekmek imal edilinceye kadar devam ettik. Şimdi artık ekmek bayilerinde kepekli ekmek bulabiliyoruz. (1)
Sayfa 39
BİR ALIŞKANLIĞIN NE ZAMAN İZLENECEĞİNİ (VE NE ZAMAN İZLENMEYECEĞİNİ) BİLMEK
Diyelim ki bir restoran işletiyorsunuz ve şefinizin iyi iş çıkarıp çıkarmadığını bilmek istiyorsunuz. Başarıyı takip etmenin bir yolu, her gün kaç müşterinin yemek ücreti ödediğini takip etmektir. Daha fazla müşteri geliyorsa yemekleriniz iyi demektir. Daha az müşteri geliyorsa bir sorun olmalı.
Ancak bu tek ölçü -günlük gelir- size aslında olanların sadece bir kısmı hakkında fikir verir. Birinin yemek için para ödemiş olması ondan keyif aldığı anlamına gelmez. Hoşnutsuz müşterilerin bile hesap ödemeden gitmesi pek olası değildir. Aslında sadece geliri ölçüyorsanız yemekler kötüye gidiyor ve siz pazarlama, indirimler ya da başka metotlarla açığı telafi ediyor olabilirsiniz. Bunun yerine kaç müşterinin yemeğini bitirdiğini ya da kaç müşterinin cömert bir bahşiş bıraktığını takip etmek daha verimli olabilir.
Son gün
Eşi Bayan Hayriye'den Talât'ın son gününü şöyle dinliyoruz:
- O gün, yine her günkü gibi, kalktı, gitti. Saat ona doğru, eve döndüğü zaman:
- Haydi... Hayriye, dedi. Seninle biraz dolaşalım. Hava almış olursun.
Ben mutfakta yemek hazırlamakla meşguldüm:
- Ben çıkmayayım, dedim. Hem yorgunum hem de yemeği hizmetçinin başına bırakmak istemiyorum.
- Sen bilirsin, dedi. Fakat bir türlü evden çıkmak istemiyordu. Kapıya kadar birkaç kere gidip geldi ve her defasında titrek bir sesle:
- Allah'a ısmarladık, diyor, sonra tekrar yanıma gelip uzun uzun gözlerimin içine bakıyordu.
- Paşa, dedim, bugün sizin bir tuhaflığınız var. Çocuk mu oluyorsunuz Allah aşkınıza? Niçin gitmiyorsunuz?
- Bilmiyorum Hayriye. İçimde bir sıkıntı var. Sen yanımda olmadıkça kendimi çok yalnız hissediyorum.
Öyle söyleyerek kapıya doğru yürüdü. Ben de mutfağa döndüm. Aradan bilmem ne kadar zaman geçmişti. On dakika, belki daha fazla. Kapının zili üst üste çalındı. Hizmetçiler koşup açtılar. İçeriye ilk giren eski Selânik mebusu Nesim Mazelyah oldu. Arkasından Dr. Nazım, yüzü sapsarı, gözleri dehşetle dışarı fırlamış, içeri girdi.
Nazım beni görünce tarif edilemeyecek bir heyecanla bağırdı:
- Hayriye Hanım! Hayriye Hanım...
Bu ses hâlâ zaman zaman beynimin içinde ürpertiler uyandırır. Dediği gibi koştuğumu ve:
- Nazım Bey, korktuğum başıma geldi mi? diye sorduğumu hatırlamıyorum, düşüp bayılmışım.
Sayfa 119Kitabı okudu
Her sabah bir parça çikolata yiyorsanız bunu bir başkasını izliyormuşsunuz gibi kabullenin. Ah, böyle bir şey yapması ne kadar da ilginç. Eğer tıkınırcasına yemek yeme alışkanlığınız varsa almanız gerekenden daha fazla kalori aldığınızı fark edin. İnternette zaman harcıyorsanız hayatinizi istemediğiniz bir şekilde ziyan ettiğinizi bilin.
Git gide kötüye gittiğimin farkındayım. Daha fazla uykusuz kalıyorum. Daha az yemek yiyorum. Kafamdaki sesler arttı. Duvarların yavaş yavaş yıkılıyor. Öylece hayatı uzaktan izliyorum. Ama hissediyorum, az kaldı...
Meğer öğrenilecek, bilinecek ne çok şey varmış, bunda sınır yokmuş, ben her şeyi bildim demenin imkanı yokmuş, bilmek bir yemek ise bu yemeği yedikçe insan daha fazla acıkıyormuş, doymak diye bir şey yokmuş.
Sayfa 157
