“Bana ayrıcalıklar yapıp, armağanlar verebilir, beni pohpohlayabilirsiniz; ama sizin tarafınıza geçmem! Beni bir kez daha, yüz kez, hâttâ bin kez daha suya atacak da olsanız; yarın, öbür gün ve diğer bütün günler yine buraya geleceğim! O kadar iyi saklanacağım ki beni göremeyeceksiniz. Hiçbiriniz beni korkutamazsınız. Ve bize; yani Arsamıza gelecek olursanız, orada karşınızda bizi bulacaksınız! Bir kişiye karşı on kişi olunca konuşmak kolay... Siz asıl Arsamıza geldiğinizde, nasıl konuşulurmuş göreceksiniz. Beni tek başıma yakaladığınız için rahatsınız. Siz çok çok güçlüsünüz, hepsi bu. Pastörler müzenin bahçesinde bilyelerimi çaldılar. Çalarlar tabii, çünkü onlar benden çok daha güçlüler. Bugün beni suya batırdınız; çünkü güçlüsünüz siz. Ee, sonra? Hoşunuza gidecekse, dövün de! Eğer ben istemeseydim, bu banyoyu asla yaptıramayacaktınız bana! Ama ben tercih ettim ve ağaçta saklanmaktan vazgeçip aşağı atladım. Boğun beni, pataklayın dilerseniz, ama asla şunun gibi; şurada duran gibi hain olmayacağım!”
Giden gider kalan kalır. Ben giderim geri gelmem. Benden sonra kalan kalır
Nemecsek ölmüştü, ama Racz öğretmen yaşıyordu, Latince dersi de yaşıyordu ve en önemlisi onlar da yaşıyordu.
Sayfa 233Kitabı okudu