Zweig, kelimelere döktüğü her "sahneyi" çabasız gözlerimizin önüne sermeyi başarıyor.
Baş karakterimizin çıktığı merdivenler, kendini attığı yumuşak yatak, gezdiği sokakta esen toz bile gözümüzün önünde ve içindedir.
Karakterleri de bir o kadar zengin ve üç boyutludur. Onlarla bir kere tanışırız ve artık yıllardır tanısığızdır. Geçmişleri vardır. Gelecekte ne yapacaklarını biliriz. Her sayfada tutarlı, aynı kişilerdir.
Zweig, duyguları aktarmakta da ustadır. Baş karakterimizin her an bulunduğu huzursuzluğu, şantajcısı ile göz göze geldiğinde yaşadığı dehşeti, odasında girdiği sinir krizlerini ve günbegün çektiği azabı adeta ilk elden deneyimleriz.
S. Zweig kitaplarının alametifarikası olan, "köşeye sıkışınca çözümü intiharda bul" basmakalıp final-öncesi-bölüm bu hikayesinde de teşkil etmekte ki en azından baş karakterimizin bu girişimi ufak da olsa bir sürpriz ile yarım kalıyor.
Hikaye bize başlığı da olan korkuyu, "duyguyu kelimelere dökmek, kelimi tanımı yapmak"tan çok felsefi bir konu olarak sunuyor, aynı zamanda bizi suç, suçlu, ceza ve vicdan azabı konularını muhakeme etmeye sevk ediyor.
Bir çay molasında okuyup sindirebileceğimiz bu hikayenin "size" ne kazandıracağını bilemem ama okumanın da bir şey kaybettirmeceğini hatırlatarak okumanızı tavsiye ederim.
