Büyüğünü bileceksin derlerdi,
Ben hiç bilmezdim, bu yüzden hep boyun eğerdim..
Bir gözyaşı tanırdım,
O pislik içinde duran kaldırıma düşüp unutulmadan önce..
Nasıl önemli olduğunu da bilirdim,
Birileri hiç bilmez iken..
Benimle ilgili yazıyorum ilk ve son kez,
İmla kuralı ya da edebi dil bilmez iken..
Başlangıç ve bitiş arasında görüp hissettiğim tüm bu şeyler, can yakan o iğrenç duygularınızdan ve fantazilerinizden uzakta, güven içinde artık. "Değişim" insanın özünde bulunan hassas ve ulaşılması için bi hayli parçalanması gereken bir durum sonrası tetiklenen bir arzuya denirmiş. Enazından beni ulaştırdığı sonucun bu olduğuna hemfikirim. Yine de canımdan çok sevmeye çalıştığım tüm bu insanların, benimle (farkında ya da olmadan) yaratmaya çalıştıkları bu kargaşayı üzerimde taşımaya zorladığınız bu saçma sapan hislerin kaderi miydim? Bence öyle değil, ama ne yaparsın işte.. Kızgınım her birinize çok öfkeliyim, yanımda olsanız size neler yapmam ki şimdi. Ama geçer siz de biliyorsunuz bu yüzden uzaksınız yeterince değil mi? Dünya'da bir ayna olmanın bedeli, paramparça kaderi olacak bir kalp ve ruhsal hastalıklardır. Her birinize mutlu bir son yakışır eminim. Bana da yakışırdı fikrimce.