"Bu seraya neden benden başka kimse giremez biliyor mu sun?" "Neden?" "Çünkü onlar benim! Kimse onlara dokunabilecek kadar arınmamış."
"Sen arındın mı?"
"Ben bedellerini ödüyorum...”
Sayfa 68 - Postiga YayınlarıKitabı okudu
"... Kimin neden yaşamın en zor yolundan gittiğini bilemeyiz, öyle değil mi?"
Sayfa 125 - Postiga YayınlarıKitabı okudu
İnsanlar ölülerini çiçeksiz bırakmak istemez. Ben de onlara çiçek satarım. En çok papatya, sardunya, frezya satarım. Müşterilerim arasında da ayrım yapmam. Müslüman olmayanlar da gelir buraya. Ama ölü ölüdür. Ayrımı yoktur. Ayrımı bir tek yaşayan insanlar yapar.
Sinem Sal
Buluttum küçükken;
Bahçemiz frezya dolusu.
Umut kokardı beyaz olanlar,
Sevgi taşırdı sarılar yapraklarında.
Mor ise en sevdiğimdi;
Neşe saçardı bahçeye.
Papatyalar hasetinden çatlar,
Sevmiyor, sevmiyor oynarlardı.
Buluttum küçükken;
Yeryüzüne yağardım geceleri,
Düş olurdum ayazda.
Sevgisizlerin üzerini örterdim.
Yanağından öperdim yetimlerin,
Ve de yeni doğan meleklerin.
Buluttum küçükken;
Frezyaları izlerdim,
Frezyalar taşırdım sırtımda
Tüm dünyaya umut olur,
Sevgi olur yağardım, ağlardım geceleri.
Frezyalar serperdim boş gönüllere,
Sarılı, morlu beyazlı.
Frezyalar serperdim sımsıcak yüreklere,
Umut, neşe ve sevgi yeşersin diye.
Yaşam denen yolda, omuz omuza birlikte yürüyorduk; ama ayaklarımız, çelme takıyordu birbirine.
Sayfa 7Kitabı okudu
Ne kadar silersek silelim, gözlükçüden çıktığı ilk günkü gibi olamayan gözlük camları gibiydik hayatta. Çiziliyor, yıpranıyor ve hatta lekeleniyorduk... Oysa birimiz bir gözde, ötekimiz diğer gözdeydi... Farklıydık, ama aynıydık...
Sayfa 7Kitabı okudu
Tek bildiğim varsa, bu hayat bana hiç adil davranmamıştı.
Sayfa 10Kitabı okudu
Yılların birikmişliğine, taşlaşan kalplere, nasır tutan ruhuma ağlıyordum
Sayfa 19Kitabı okudu