Saat On İki
Karanlığımın örselenmiş
Ve tükenmiş kimliğinden yazıyorum
Merhaba çocuk
Kaldırım taşlarına baktığımız
Esmer Ankara'nın yüzümüzü kavurduğu
Dudaklarımızı çatlattığı
Ne anlatır Yunan şarkıları
Geceye dair, aşka dair
Ne anlatır Yunan şarkıları
Hayatımıza dair
Ne anlatır Yunan şarkıları
İnsanı tepeden tırnağa saran bu hüzünle
Sanki hep anlatılmayan bir şey kalmıştır
Sayfa 88Kitabı okudu
ayet İstanbul Boğazından, son padişahla son şehzadesini alarak uzaklaştı.Hiçbir şey kalmadı geriye.Bir büyük boşluk kaldı geriye.Bir de bütün bunları, bulutların ufuk üzerinde koştuğu güz akşamları, kıyıya iyice yanaşan masal gemilerinin gölgelerine bakarak ve dahi o gölgeleri kendisi gibi görebilecek başkalarının varlığını da vehmederek dalgalara
Bizans’a Yolculuk
“1960’ların başı İstanbul. Amerika Birleşik Devletleri’nin Türkiye’ye,
Sovyetler Birliği’nin ise Küba’ya nükleer başlıklı füze yerleştirmesi
ile başlayan gerilim, dönemin iki süper gücünü karşı karşıya getirmiş,
geri sayım başlamıştır. İstanbul’un bohem bir köşesinde ise
bu unutulmaz geceye kendilerine yakışacak şekilde tanıklık
etmek isteyen bir grup özgür ruh, düzenledikleri Dünyanın Sonu Partisi’nde
piyano başına toplanmıştır. Piyanoda Baby, kendisini söylediği şarkının
büyüsüne kaptırmış Grace, üç tekerlekli bisikleti üzerinde kahkahalar
atan ressam Hümeyra, şallar arasında gizlenen Sergey, ve
piyanonun altına saklanmış, geldiği bu yeni ülkeye ve tanıştığı bu yeni
insanlara dair tüm detayları hafızasına kaydetmeye kararlı küçük bir kız: Mimi.
27 Ekim 1962’de, gece yarısına bir kala,
efsanevi bir fotoğraf karesinde böylece yakalanmış bir an:
Sanki sadece o gecenin değil, Mimi’nin kendi soğuk savaşının da tanığı."
Everest YayınlarıKitabı okuyacak
