Günaydın
Dün geçti gitti, baksana gece de geçti ve sabah oldu, ân geçiyor, yarın da geçer, problemlerin de...Üzülme!
Yoktan yere yorma kalbini. Yaşadıklarının bu hayatta sana kazandırdığı tecrübelere odaklan ve sabret. Çünkü sabah geceye, kolaylık ise zorluğa sabredenlerin ikramıdır.
Ve artık istemem saçlarımda gezinse de ellerin
Soruları karışmış yanıtlar gibiyiz , yanlış
Geceden doğmalıyım ben geceden
Kendime anne olmuşum meğer
Sokakları kovalarken çocuklar
Durup düşündüm de bende gülümseyen bir resmî yok
İçini çekip sokuldu yine geceye içimdeki çocuk
Sayfa 25 - Can Yayınları-1.Baskı-2003
Tik tak, tik tak. Tik ve tak...
İyi Akşamlar. Ağustos ayı öykü etkinliği kapsamında ismini vermek istemeyen bir arkadaşın öyküsünü paylaşıyorum aşağıda. İyi okumalar.
Tik tak, tik tak. Tik ve tak…
Saat çığlık atıyor. Götürüyor elde avuçta kalanı. Geçen vakit sıradan. Vardiyasından yeni çıkan bir işçinin yorgunluğu sinmiş fahişe kaldırımlar şehrine. Sabaha karşı. Ve saat
Herkese günaydın
Felaket, ancak onu yaşayan felaketidir. Diğerleri halinize üzülse de, derdinizi anladıklarını söyleseler de, bu asla içinizi ferahlatmaz. Siz çökmüş bir binanın altında giderek daha zor nefes alırken, onlar belki de ellerinden gelen sınırlı olduğu için, diğer binaların da çökme ihtimali üzerinde konuşarak sizi rahatlatmaya çalışırlar.
Sayfa 238 - Kafka & AğabeyKitabı okudu
Murathan Mungan
mavi efendim benim
kadırganızı karaya çektim
bundan böyle kendiniz biliniz beni…
uyuyorum, oysa gün geceye deviriyor kendini, yatağın ortasında bir serçe huzuruyla bir kuğuyu bekleyerek. şimdi bizim eş ruhlarımız benim rüyalarımda biryerlerde birbirlerini tamamlıyorlar aşka, ihtirasla, özlemle. birden dudaklarını hissediyorum , yatakta bana
“Bir şiir yazmaya başlarsın. Esin perin yoktur, yazarken bazen aklın kayıp gider, tırnakların sökülür gibi olur bu yüzden. Bitince de çıkıp gider şiir kendi yoluna. Kayboldu sanırsın. Kimin masasına oturur, kimin kıyısına yanaşır, hangi kentte geceye karışır, hangi ağaçtaki kuşları havalandırır bilmezsin. Bazen bir bahçeye girer, bir esinti gibi çiti aşar. Orada kokularla karşılaşır; çiçek ve ot kokularıyla. Arkadaşlarıyla. Rengini o bahçeye salar. Taç yaprağını orada açar. Kendini orada biriktirir. Nerede olduğunu bilmezsin, ama arada bir haber gelir. Bahçeye değer kattığını söylerler. Sevinirsin. Şiir de budur zaten, herkesindir.”
Sayfa 45Kitabı okudu
