şimdi: geceye direnen uykusuzluktur
tarih uzundur, uzun bir sonsuzluktur
göğsünde eskiyen kılıçlar yıldızlara çarpar
parçalanıp yeniden dağılır gökyüzüne
gürültülüdür, sessizdir, sonsuz bir uzunluktur
uyanınca atlar kısa uykularından
suyu arayan için elbette susuzluktur
bitmez! bitti sandığınızda aslında başlar
bundandır yanlış bilgelerin şaşırması
belki dinlenmek için biraz yavaşlar
tarih: anlaşılmaz tezatlar devşirmesi
kalın kitaplarda yer yer mutsuzluktur
gerçekten yaşanmıştır yaşanmadı sanılanlar
mutsuzluğu içeren uzun umutsuzluktur
sendeler belki ama düşmez, yıkılmaz
insan tarih insan tarih insan demektir
şimdi: geceye direnen uykusuzluktur
yağmur o kadar ağır: yaprak kımıldamıyor
düşmüyor savrulan gelecekten hiçbir şey
artık yıldızlar günü geceye bağlamıyor
"Şimdi, geceye direnen uykusuzluktur.,"
tutkuya karışan tedirgin an’lar
dudaklarında mürekkep lekeleriyle
yakın durur kâğıda ve geceye
şimdi: geceye direnen uykusuzluktur
artık yıldızlar günü geceye bağlamıyor
bütün saatler ötekinden biraz ileri
kımıldamayan yaprakta mürekkep lekeleri
zamanın kesik yerine damlamıyor
Sayfa 53Kitabı okudu
herkes gitmişti, izler bırakarak geceye
şimdi geceye direnen, uykusuzluktur
Mürekkep Lekeleri
kendinden kolay sıyrılamayacağı
bellidir sözcüklere bulaşan yalnızın
tutkuya karışan tedirgin an’lar
dudaklarında mürekkep lekeleriyle
yakın durur kâğıda ve geceye
eşyanın yalnıza gönderdiği çığlık
sözcüklerin anlama ördüğü kafes
kâğıtta mürekkep tedirginliğiyle
çarpar birbirine: tutulur nefes
Sayfa 47Kitabı okudu
gecenin güne çektiği ince çizgiydik
unutkan bir kışın ürperdiği akşamda
kendini yaratan utangaç parıltı: bizdik
herkes gitmişti, izler bırakarak geceye
YKYKitabı okudu
Geceye eklenir uçurumun uğultusu
Denizleri unutup göklere yükselir su
Umutsuzluk, içinde taşır mutsuzluğu
Çözülmez düğüm olur: kuytu ve derin
Korku, tedirginlik, bir acayip üşüme
Söze yansıyan acısı gergin günlerin
Unutulmuş zamana girer soluklar: ağır
"Tutkuya karışan tedirgin anlar
Dudaklarında mürekkep lekeleriyle
Yakın durur kâğıda ve geceye.
Eşyanın yalnıza gönderdiği çığlık,
Sözcüklerin anlama ördüğü kafes,
Kâğıtta mürekkep tedirginliğiyle
Çarpar birbirine."
Gecenin güne çektiği ince çizgiydik
Unutkan bir kışın ürperdiği akşamda
Kendini yaratan utangaç parıltı: bizdik
Herkes gitmişti, izler bırakarak geceye..