İnsan bir işte yıllarca çalışınca zamanı başkasına aittir. Yani, sekiz saatlik vardiyada bile günün elinden alınmıştır. Buna işe gidip gelme süresini, yemek yemeyi, uykuyu, yıkanmayı, giysi, otomobil, lastik, akü satın almayı; vergi ödemeyi, sevişmeyi, ziyaretçi ağırlamayı, hastalanmayı; kaza yapmayı, uykusuzluğu, çamaşırı, hırsızlık endişesini, iklimi ve diğer şeyleri eklersen, insanın kendine zamanı kalmaz. Ve mesai duyurusu yapıldığında bu gerekliliklerin bazılarını iptal etmek gerekir, uyku gibi, hatta sevişme gibi. Ne lan bu?
Banat'tan gelme bir köylü gencin, ansızın bir tahta üzerinde bir kaç taşı birazcık oraya buraya oynatmakla bütün köyünün odunculuktan ve en yorucu işlerden bir yılda kazandığını bir haftada kazanması durumunda kendini beğenmişlikten başının dönmemesi diye bir şey olabilir mi? Hem ayrıca, bu dünyada bir zamanlar bir Rembrant'ın, bir Beethoven'ın, bir Dante'nin bir Napoleon'un yaşadığı hakkında en ufak bilgisi bulunmayan birinin kendini büyük bir insan sayması son derece kolay değil midir? Bu gencin dünyaya, kapalı beyninde bildiği tek şey, aylardan beri hiç bir satranç oyununu kaybetmemiş olduğu ve dünyamızda satrancın ve paranın dışında daha başka değerlerin de bulunduğunu bilmediğinden, kendine hayranlık duymak için her türlü nedeni var.
Ölüm günümde tabutum yürüyüp gitmeye başladı mı,bende bu dünyanın gamı var, dünyadan ayrıldığıma tasarlanıyorum sanma; bu çeşit şüpheye düşme. Bana ağlama, vah etme. Şeytanın tuzağına düşersem işte hayıflanmanın sırası o zamandır. Cenazemi görünce ayrılık deme. O vakit benim buluşma ve görüşme zamanımdır. Beni kabre indirip bırakınca, sakın elveda deme;zira mezar cennetler topluluğunun perdesidir. Batmayı gördün ya, doğmayı da seyret. Güneşe ve aya bakmandan ne ziyan geliyor ki? Sana batmak görünür, ama o, doğmaktır. Mezar hapis gibi görünür ama o, canın kurtuluşudur. Hangi tohum yere ekildi de bitmedi? Ne diye insan tohumunda şüpheye düşüyorsun? Hangi kova kuyuya salındı da dolu çıkmadı? Can Yusuf 'u ne diye kuyuda feryat etsin? Bu tarafta ağzını yumdun mu, o tarafı aç. Zira senin hayhuyun mekansızlık aleminin fezasındadır. Kardeş, mezarıma defsiz gelme;çünkü Allah meclisinde gamlı durmak yaraşmaz. Allah beni aşk şarabından yaratmıştır. Ölsem, cürüsem bile, benim yine o aşkım. Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız. Bizim mezarımız ariflerin gönüllerindedir.
Sayfa 22Kitabı okudu
"Bir ayrılığın son taksitini öder gibi gelme bana! Ben caymışım kendimden. Seni de yakarım gelme!"
Sayfa 149Kitabı okudu
Ey yar…
Benden gittiğin yerde bıraktığın boşluk duruyor hala.
Ne sen gel yeniden geri,
Ne de bir daha doldurabilecek o boşluğu herhangi biri.
Gelme…
Sen kanat beni elinden geldiğince, durma!
Hiçbir yaranın kabuğu acısını üşütmez nasılsa...
"Tamam gelme.
Bende başka bir "hikaye" bulurum kendime.
Sen gibi olmasa da...
O'nuda başka severim.
İnkar etmem varlıgını,
Bende meşgul ettigin yeri kopartır, "eksik yaşarım".
Bir daha aynı yerden kimseyi sevmem."
Korkma; seni sevmekten vazgeçecek değilim. Sadece seni görmeden de iyi bakabilirim bu aşka. Seninde beni görmezden gelme vaktin artık bu aşkta.
Serkan Özel..
beni başlamamış bir aşkın tarihinde bul !
kaybedilmemiş bir umut .. yaşanmamış bir hüzünle
çıkar gelirim..
ki çıkıp gitmelerin tarihidir kalbim..
beni başlamamış bir şiirin ilk dizesinde vur...
kaybetmeyi bilirim.. yenilgiyi severim bir kadının gözlerinde..
kavga dilimin uç noktası ..
uçurum ..uçurtma.. dudaklarım gökyüzü
hadi havaya sıkılan ilk kurşun olsun .. son sözün
gökyüzü aşksız ağır yaralı ..
ölmeyebilirim ..
bir kuş çıkagelir sonra
tutar tutkulu bir yaranın derisini ..
sen beni yaşanmamış bir aşkın tarihine bırak ..
gün gelir elbet biter bir aşk daha..
bir aşk en fazla bir şairi adam eder..
adamı olmayan bir kadın ..
kadar yalnızlık..
kadını olmayan bir adam kadar hüzün..
koy ellerime..
sen bana başlamış bir aşkla gelme
çok kıştayım üşütürüm kalbini ...
/Aydın Uysal/
Hece hece sana yazıldı kelimeler..
Nefret etmiyorum ama varlığını da istemiyorum hayatımda. Sen kendini kusursuz sanarak gittiğin yollarda kime koştuysan ona git. Gelme bana!..